proszę pomóżcie... mąż chyba wybrał picie

jak w temacie.. mój mąż od zawsze lubił wypić ale było to najwyżej raz w tygodniu. Od pół roku to picie waha się pomiędzy 3 razy w tygodniu a codziennym piciem. Na moje uwagi i prośby reagował złością, mówił że jest facetem i jemu to się należy po pracy. Ok.. należało się może piwo ale nie mocniejsze rzeczy. Czasami sam potrafił się opamiętać po np. 2 tygodniowym piciu i był miły, kochany, przepraszał, mówił że przestanie i zajmie się naszą rodziną bo do tej pory każdą wolną chwilę odsypiał z kacem. To było na maxa przykre...w końcu po kolejnym jego kacu, kolejnych prośbach na które reagował agresją i złością "k**wa czepiasz się, dlaczego taka jesteś, u innych to normalne, że mogą sobie wypić..." bla bla bla... (chyba nie trzeba pisać, jak to bolało) postanowiłam, że powinien się wynieść z domu. Tak zrobił, przyjął go kolega, który się nawet cieszy że ma towarzysza do picia. Kilka dni później znów przyjechał. Tym razem zabrał swoje rzeczy a część która została zabrał następnego dnia (do tego kolegi). Ani mu się myśli wracać. O wszystko obwiniał mnie a ja cierpiałam.. cierpiałam bo teraz już czuję tylko żal, złość i wielką niesprawiedliwość. Czuję się zła, niedobra, nic nie warta bo "inni mają lepsze żony, faceci mogą pić i robić co chcą".. ja takich par nie znam no chyba, że w otwartch związkach gdzie oboje mają na siebie wyj*bke i przede wszystkim bezdzietnych. Nie wiem.. wydawało mi się, że jestem dobrą żoną :( na początku jak zobaczyłam że się pakuje, serce mi pękło na milion kawałków. Po wielu rozmowach z nim gdzie słyszałam tylko, że go wku*wiam i że to wszystko moja wina teraz przestałam. On jest zadowolony bo ma gdzie spać i pić. Nikt mu nie marudzi... a ja? Ja teraz zrezygnowałam.. nie odzywam się do niego, nie piszę. Choć ciężko mi bardzo i boję się, że znów się złamię i będę chciała rozmawiać. Wiem, nie ma o czym ale taka już jestem. Poradźcie mi proszę.. czy dobrze zrobiłam? Przecież on teraz ani myśli, żeby wrócić do nas.. do dzieci. Ma swoje życie i jest zadowolony. Mi już zaczyna być wszystko jedno.. choć kocham go nad życie, nie będę się poniżać dla kogoś kto woli flaszkę od własnej rodziny.