Czy ktokolwiek z was ma podobnie?

W dzieciństwie taty ciągle nie było (z resztą jest tak do tej pory), mama jest typem samotnika, otoczenie było wrogie (rodzina z którą mieszkałam jako dzieciak była w wiecznym konflikcie i wrogo nastawiona do siebie). I tak się wychowywałam. W szkole nigdy nie miałam łatwo.. Począwszy od przedszkola po studia. Ciągle na uboczu, nielubiana, milcząca. Nigdy nie potrafiłam nawiązywać kontaktów z innymi, do tej pory. Jest ciężko.. Od kilku lat kilka razy byłam hospitalizowana w psychiatryku. Zdiagnozowana u mnie zespół paranoidalny. Biorę leki.. Obecnie mam szereg dolegliwości. Kłopoty z pamięcią, koncentracją. Otępienie, pustka w głowie, nie rozumiem często to co czytam, albo to co ktoś do mnie mówi. Dużo śpię i jestem ciągle zmęczona. Mam ubogie słownictwo i mam wrażenie, że jest coraz z tym gorzej, bo mam wrażenie, że zapominam coraz więcej słów. Oczywiście staram się z tym uporać. Próbuje przypominać sobie rozmowy, czytam różne artykuły i staram się je zapamiętać, w miarę możliwości staram się dużo działać w dniu i przeciwstawiać się senności. Czuję się bardzo samotna. Nie mam przyjaciół. Czy na tym wielkim świecie jest osoba, która ma podobnie?

Ja mam identyczne objawy lecz u mnie przyczyną jest borelioza , dodatkowo wszystko mnie boli . Autorko , nie jesteś akceptowana przez otoczenie bo nie miałaś w dzieciństwie wzorców do naśladowania. Ja też jako dziecko i nastolatka nie byłam akceptowana (rozbita rodzina ojciec alkoholik) i zawsze trzymałam się na uboczu . Kiedy wyszłam za mąż i urodziłam dziecko dużo sytuacji z życia zrozumiałam . Inaczej zaczęłam patrzeć na otaczający świat i ludzi , stałam się empatyczna i pomocna i dziś mogę śmiało powiedzieć że w swoim otoczeniu jestem lubiana i mam dużo przyjaciół. Spróbuj nie oglądać się za siebie ,zacznij budować swoje relacje tu i teraz ,nie izoluj się od ludzi a zobaczysz że to przyniesie Ci radość i zmieni Twoje obecne życie na lepsze.