Nie mogę wysiedzieć w domu rodzinnym...

Hej, studiuję poza swoim rodzinnym miastem (300 km odległość) i mieszkam z chłopakiem, z którym żyje mi się cudownie. Aktualnie jestem w swoim rodzinnym domu i nie mogę już dłużej tu wysiedzieć. Bardzo tęsknię za moim chłopakiem, ogólnie za miastem w którym studiuje i nie czuję się już "zadomowiona" w swoim rodzinnym domu. Pominę wszelkiego rodzaju problemy rodzinne, ale po prostu jestem już bardziej utożsamiona z chłopakiem i nowym miejscem zamieszkania. W połowie sierpnia jadę na warsztaty związane ze studiami, potem znowu wracam i potem w połowie września jadę na poprawkę i przyjeżdżam znowu i potem znowu ostatecznie na studia. Jak ogarnąć te 2 tygodnie do mojego najbliższego wyjazdu? Serio dziwnie się czuję z takim poczuciem, że nie chce być tu z rodzicami, powinnam się cieszyć, a ja tylko odliczam dni do końca wakacji... Czy ktoś z Was coś takiego miał?

Badz mila, kto placi za wszystko, starzy.

Miałam, kilka lat później się zmieniło subtelnie, to kwestia zachłyśnięcia nowym stylem życia. Kiedy to Ci się przeje, znów docenisz czas spędzany w domu i prawdopodobnie będzie to równoważne, chyba, że nastąpią jakieś okoliczności związane z bliskimi, które ten czas będą uprzykrzać, bo to inna sprawa.

Owszem. Bardzo ich za to szanuje i jestem dla nich miła itd. Co nie zmienia faktu, że mam takie poczucie, że nie chcę tutaj być i bardziej tęsknię za tym co jest tam niż za własnymi rodzicami.

Psychodelirium_ być może, dzięki za odpowiedź :)

Ja tam się cieszę, że mam wakacje . chociaż wolałabym być jeszcze na wakacjach, ale najlepsza ich część już się skończyła. W sprawie chłopaka to nie poradzę, za młoda jestem, ale jak Ci się tak czas dłuży to rób to co lubisz, ewentualnie zawsze możesz się pouczyć, jeśli ten przedmiot, który musisz poprawić jest jakiś ważny.