Izoluję się od ludzi nawet od najbliższej rodziny.

Po dniu pracy przychodzę do domu i idę do swojego pokoju. Oczywiście międzyczasię gotuję obiad, ogarniam dom i dziecko pomagam w lekcjach rozmawiam z mężem. Ale jak tylko mam moment to uciekam. Nie lubię też bawić się z dzieckiem w jakieś durne zabawy, lubię poczytać lub porozmawiać po prostu. Nie lubię spędów rodzinnych, imprez intergracyjnych i uczestniczę w nich bo wypada. Mam 2 bliskie przyjaźnie i kilka zaufanych znajomych od wielu lat. Czy to naprawdę takie dziwne, że nie mam ochoty co weekend balować z rodziną czy znajomymi a wolę pojechać do kina lub teatru w małym gronie?

Nie, to normalne jeżeli byłaś taka od zawsze. Ludzie mają różne temperamenty, ty najwyraźniej do sangwiników nie należysz. Ja zresztą też. Jak już wychodzę, to lubię żeby było to grono osób, które znam, lubię. Stresuję się, kiedy mam poznać nowych znajomych chłopaka. Lubię przebywać w domu, eksperymentować w kuchni, nawet na zakupy babskie wolę łazić sama.Nie cierpię rodzinnych spędów, zapytań: jak tam w pracy, kiedy ślub, rozmów o polityce, bez których familijne spotkania nie mają racji bytu przecież. Tak więc, myślę ze jesteś normalna:)

pytanie czy Twoja izolacja przeszkadza Tobie lub Twojemu mężowi? czy chciałabyś to zmienić? czy macie przez to jakieś konflikty?

A ja znowu jestem towarzyska ale nie lubie swojej rodziny i tez izoluje sie od nich i innych za ktorymi nie przepadam...

Mi nie ale mąż chciałby spędzać więcej czasu ze swoną rodziną. Oczywiście absolutnie mu nie bronię ale mieszkamy spory kawałek od siebie i wtedy jest to wyjazd rodzinny na weekend. Tak samo gdy rodzina jego przyjeżdża do nas to jest to albo od drugiego śniadania do kolacji albo z noclegiem. Mnie to męczy bardzo bo jestem prxyzwyczajona do krótkich odwiedzin czy wizyt mojej rodziny. Mnie naprawdę taka wizyta u teściów raz na kwartał wystarczy. Dodam, że mąż rozmawia z nimi co drugi dzień, czasami też ale rzadko jak ma możliwość jedzie tam sam. Ja lubię mieć weekendy dla nas samych i tak to wygląda z mojej strony.

tu chyba powinno paść pytanie: Czy lubisz teściów? czy darzysz ich szczerą sympatią i oni Ciebie?bo kochać Ci nikt ich nie karze

To nie chodzi tylko o teściów i sympatie do nich choć za teściową nie przepadam. To samo z izolacją dotyczy spędów rodzinnych dalszych czy mojej rodziny. Nawet częste niż raz na dwa czy trzy miesiące balety ze znajomymi też byłyby przesadą bo zwykły bieżący kontakt mi wystarcza albo wyjście z przyjaciółką na kawę. No i pytanie, kiedy znależć ns to wszystko czas aby zachować równowagę pomiędzy dbaniem o swój komfort a pielęgnacją kontaktów z inymi?

Ja też jestem typem samotnika. Lubię swoją samotność zwłaszcza po zdradzie męża odcięłam sie od ludzi szczególnie tych do których naopowiadal o mnie bajki i zrobił potwora a oni mu uwierzyli. Teraz żyje tylko dla siebie choć czasem mi ciężko tak.

Jeżeli Tobie a izolacja nie przeszkadza, czujesz się dobrze, to po co to zmieniać. No chyba że przybiera to już groźną postać jakiejś depresji, czego nie życzę, ale z tego co piszesz to nie. Wychodzisz do kina, na kawę, jesteś normalną kobietą. A jak się sprawy z mężem mają? dogadujecie się?

Ten stan nasilił mi się z biegiem lat, teraz zdziczałam w porównianiu z czasem sprzed 20 lat, gdy tylko patrzyłam aby wyjść do ludzi. Z mężem od kilku lat dogadujemy się kiepsko i faktycznie często tak mnie irytuje, że wolę wtedy iść do swojego pokoju zamiast przebywać z nim. Często myślę nad sobą, że ja to chyba powinnam była zostać starą panną z kotem.

Myślę że po prostu nie lubisz spędzać czasu z mężem, wychodzić z nim , dlatego każde wyjscie do ludzi=wyjście wraz z mężem czyli zapala się czerwona lampka STOP i wmawiasz sobie że wolisz poczytać, pobyć sama, że masz zły dzień na spotkania towarzyskie, czy się mylę?

Ja też się izoluję, kontakt mam tylko z rodzicami (mieszkam z mamą, ale ona wyjeżdża często za granicę i zostaję sama), jak kiedyś przyjechała ciocia ze swoim mężem to poszłam w p*zdu, żeby jej nie spotkać. Nie zamierzam zakładać rodziny, dobrze mi samej.

A masz jakieś kompleksy? izolacja często jest wynikiem kompleksów właśnie, myślę że tu na forum nie musisz się izolować...

Ha, zaraz dojdę do wniosku, że z nikim nie lubię spędzać czasu ponad limit, bo jakby się głębiej zastanowić to własnym dzieckiem również. "Najlepiej" jest gdy każdy zajmuje się sobą a ja mam święty spokój. Chyba jednak jestem dziwaczką bo najlepiej odpoczywam w samotności.

Może jesteś znudzona codziennością, rutyną, może potrzebujesz jakiegoś "kopniaka" emcoji, który doda Ci chęci do kontaktu z ludźmi

Kompleksy nie, za stara jestem na to. Lubię przebywać z osobami, z którymi nie pieprzy się non stop trzy po trzy, o polityce, seksie, ciuchach, itp. Tak jak pisałam już lubię wyjść od czasu do czasu na kawe, babskie zakupy, do kina lub teatru, czasem zrobić grila. Z mężem i dzieckiem też zawsze wyjeżdżamy na urlopy, krótsze wypady,czy w weekendy w różne fajne miejsca.

A ile masz lat? jeśli można wiedzieć, jeśli nie chcesz to nie pisz?bardzo interesują mnie sprawy kobiecej emocjonalności, tego jak kobieta się zmienia na przestrzeni lat. Interesują mnie też historie kobiet, tak po prostu. Mężczyzn już nie, bo oni są dużo prostsi w obsłudze;) w większości, nie obrażając Panów, jeśli jakiegoś mogłabym urazić tymi słowami!

Wyrosłam już z kompleksów. Mam poczucie, że odkąd skończyłam edukację wreszcie czuję się wolna, nie jestem skazana na kontakt z ludźmi i żadne stresy. Oczywiście do czasu aż znajdę pracę, ale o to ciężko tu gdzie mieszkam, pracodawcy mają w czym przebierać. Z przyjaciółkami ze studiów mam kontakt mailowy (z jedną się spotykamy czasem jak akurat jest w Polsce), odezwała się do mnie też przyjaciółka z liceum więc też fajnie że wiem co u niej słychać. Nie mam konta na fejsie czy innym takim portalu i wreszcie jestem szczęśliwa. Ogólnie nie mam raczej problemów w kontaktach z ludźmi, jak pracowałam na "próbę" przy sprzedaży lodów to poznałam koleżankę, potem ją na mieście spotkałam i zamieniłyśmy słowo, ale nie czuję potrzeby wychodzenia do ludzi. Nigdy nie lubiłam imprez, jestem introwertykiem i to dosyć aspołecznym.

Jestem tuż przez 40stką. Może to jakiś kryzys wieku średniego lub egzystencjonalny?

Jestem tuż przed 40, to ja autorka, powyższa wypowiedź jest innej kobiety.

19:42 i 19:56 to moje, mam 24 lata

Autorko, też myślę, że powinnam była zostać starą panną nie z kotem, ale z psem. Wszystko z nami jest ok. :-)

Ja autorko mam 31 lat męża i dziecko i bardzo sie z tobą identyfikuje :)

Hmmm ja to nawet bliskich przyjaźni nie mam bo zaniedbałam po ślubie i padły :( a najlepsze ze pracuje i mam bardzo duży kontakt z ludźmi - bardzo dobry zreszta ale w rzeczywistości lubie .... samotność Byłam taka zawsze ale myśle ze przez męża to sie pogłębiło w zła stronę

Dziś samotność jest modna. Niektórzy lubią spokój, bo np. zawiedli się na ludziach, w tym na rodzinie, dlatego wolą ciszę, spokój a nie plotki, gadki o kosmetykach, tipsach, lakierach do paznokci, ciuchach czy solarium.

Dziś samotność jest plagą i normą.

jestem identyczna jka ty autorko. mam 35 lat meza i dzieci. Nie pracuje ( nie musze) z rodzina się nie spotykam , przyjaciolnie mam . Tylko maz jest moim najlepszym przyjacielem , no i ja sama ;) Dobrze mi tak jest. Ludzie mnie nudza i irytują. CHoaciaz czasami się boje, co będzie jak spotka mnie jakies nieszczęście w zyicu to nawet nie będzie mi miał kto pomoc... myślicie czasem o tym?

Ja w pracy mam bardzo duży kontakt z ludźmi i tam go lubię ale w domu lubię być sama najchętniej wieczorem poleżeć na balkonie i popatrzeć na gwiazdy. Coś pięknego kiedy wtedy wreszcie nikt do mnie nie gada.

czyli są tu kobietki w różnym wieku. Myślę że żyjemy w takich czasach, że bardzo ciężko o prawdziwych przyjaciół i serdecznych znajomych, dlatego niektórzy wybierają samotność. Pełno jest zawiści, jeżeli Ci się nagle zacznie w życiu układać, zaczniesz zarabiać lepsze pieniążki, to często gęsto, wielu "przyjaciół" nagle zaczyna się odsuwać. Zazdrość jest przeszkodą w przyjaźni

Dziewczyno, która pracowałaś w budce z lodami, dlaczego będąc po studiach, bo tak napisałaś, pracujesz w takim mscu? oczywiście jestem zdania że żadna praca nie hańbi, ale może warto próbować w jakimś ambitniejszym miejscu...no chyba że to przejściowe