Spojrzenie z drugiej strony

Hej. Długo się zastanawiałam, aby doradzić się kogoś z boku. Od środka mnie już rozrywa. Nie jestem zbyt szczęśliwa. Wkroczyłam w etap dorosłości, czyli zdana matura i pora na studia oraz maturę. Ale może zacznę od początku? Jestem z chłopakiem prawie od 2 lat. Układało nam się świetnie. Akceptowałam to, że w kółko pracuje, znajdował dla mnie czas. Ukochany miał się przenieść do miasta bliżej mnie ( mieszkaliśmy daleko od siebie ) Starał się niby cały czas. Nadchodził koniec roku szkolnego - matury. Wcześniej zdecydowaliśmy się na miasto A ( niech będzie to masto które on oraz ja lubiliśmy ) chcieliśmy tam razem zamieszkać. Nagle wyszło, w sumie sam zdecydował o mieście B ( pracował tutaj od bardzo dawna, a mnie tu wcale nie ciągnęło) Nie dał mi wyboru, po prostu albo tam albo koniec. I poszłam za nim. Po prostu poszłam. Prace miałam załatwioną całkiem niezłą, mieszkanie też. Tylko, że jego nie ma. Ciagle nie ma bo pracuje w innym mieście tymczasowo. W sumie nigdy go nie ma. A jak jest raz na miesiac to zmęczony. Mam tego dość. Ja jak i on mamy wiele za skórą. Od pół roku ponad się coś psuje. Miało być lepiej, jest co raz gorzej. Nie chce przytaczać cytatów co do mnie mówił, jak mnie nazywał jak do mnie się odzywa itd bo to zbędne. Dookoła każdy kto zna sytuacje mówi wracaj, zostaw go. Będzie inny, lepszy. Widzą, że się męczę, jestem tutaj samotna nie mam się do kogo odezwać. Są wieczory ( jak dziś ) że wysiadam psychicznie i się zastanawiam czy to napisać doradzić się czy sobie poradzę. Po prostu potrzebuję się wygadać. Tak wiem, młoda jestem, nie znam życia itp. Pewnie tak myślicie. Ale serio już nie wiem czy przeraża mnie dorosłe życie, koniec z jakimkolwiek życiem towarzyskim. Tylko praca dom praca dom i to w samotności? Tak ma to wszystko wyglądać? Już sama się pogubiłam o co mi chodzi... Z góry dziękuję za przeczytanie