mam dosc zycia

Jestem zyciowa nieudaczniczka, niewiem czemu taki ktos ja wogole zyje. Nie nadaje sie do zycia, czasami mysle, czemu nie moge zginac w jakims wypadku czy cokolwiek. Mam roczne dziecko, tylko ono mnie trzyma przy zyciu.To byla wpadka, z partnerem mi sie nie uklada, mamy brac slub, ale widze ze to nie ma sensu, raczej do slubu nie dojdzie. Ciagle klotnie, on mnie wyzywa gdy sie wkurzy o byle co, ciagle mowi ze to moja wina a ja niewidze jej u siebie. czasami odpuszczam i przepraszam za nic zeby tylko byl spokoj. Rodzice mnie zjedza jak nie bedzie slub, beda krzyki ze taki wstyd. Jestem jedynaczka, kiedys mialam myslenie ze musze byc w domu, nie wyjade do pracy za granice bo nie chce zostawic rodzicow samych. Dopiero gdy jest dziecko to przejrzalam na oczy. teraz gdy juz nie moge nigdzie wyjechac, uciec od tego zycia. Nie mam znajomych, przyjaciol nikogo. Nie bylam lubiana, niewiem czemu moze przez niesmialosc. Nie mam nic, nie mam studiow. Moja praca jest bezsensu, za grosze. Nie mam zainteresowan hobby, nic nie umiem w zyciu. Nie umien sie otworzyc nawet w domu, nie mam tematow do rozmow z rodzicami i rodzina. Tylko milcze przy stole i odpowiadam na pytania. Mam 22 lata a jeszcze nigdy nie wlaczylam pralki, nie upieklam ciasta, nie robilam przetworow. czemu taki ktos wg ma prawo zyc nie mam juz sily.