Chciałabym się pożalić... ;(

Mam 28 lat, nigdy nie cieszyłam się zainteresowaniem płci przeciwnej, jestem wycofana z życia społecznego. Nawet w szkole nigdy nie dostawałam kartek walentynkowych, nikt nie chciał ze mną tańczyć na dyskotekach szkolnych(wszystkie koleżanki z kimś tańczyły a ja stałam przy ścianie albo udawałam, że jestem czymś zajęta, bo nie jest to miła sytuacja; dość szybko przestałam na nie chodzić). W liceum i na studiach nawet nie próbowałam wychodzić na spotkania towarzyskie. Jestem zamkniętą w sobie osobą, nieśmiałą i trudno mi nawiązywać jakiekolwiek kontakty, więc i koleżanek nie mam. Oczywiście rodzina regularnie wypytywała o sympatię, chłopaka... Najlepiej się czuję gdy nie muszę wychodzić z domu, więc szanse poznania człowieka są znikome (sam do domu nie przyjdzie). Natomiast... na studiach w mojej ławce siedział pewien nieśmiały student ze wsi, który chciał zmienić swoje życie (notabene bardzo inteligentny i mądry chłopak). Od 3 lat mieszkamy ze sobą (oficjalnie jesteśmy parą) w kawalerce, bez widoków na jakąkolwiek wspólną przyszłość. Ja jestem dla niego kucharką, sprzątaczką i prasowaczką, która użycza kąta za free i dość często pełni funkcj****nku (zarabia 1400 zł, i w dużym mieście nie da się za to wynająć pokoju, żyć, kupić bilet miesięczny i płacić za kontynuację nauki). Myślicie to facet-oferma? Może. Mega wiedza w zawodzie, ale tylko wiedza. Brak charakteru i odwagi. Mówi, że mnie kocha - nigdy nie patrząc mi w oczy. Czasami pojedziemy na wakacje (ja za gotówkę, on za...kredyt), odwiedzimy moich rodziców, aby widzieli szczęście córki (?), a wieczory spędzamy oddzielnie, on przy swoim komputerze, ja przy swoim. On w pokoju, ja w kuchni. Pytam wieczorem co u niego - coś mruknie, jeśli zapyta co u mnie, to jedynie przez grzeczność. Nic razem nie robimy. Zero zainteresowań, pomysłów na wspólne spędzanie czasu. O wszystko muszę się prosić (np. o wyjazd, wyjście z domu np. do parku. Oczywiście do ludzi nawet nie śmiem - bo to pewnie wstyd ze mną do ludzi...). Zawsze kiedy są walentynki, dzień kobiet, moje imieniny/urodziny, ważne dla mnie dni - jego nie ma (coś ważnego w pracy/ impreza firmowa/spotkanie). Seksu zero. Wiem, że mnie nie kocha, ale mi tego nie powie. Po co to wszystko? Proste. Sam sobie nie da rady, nie jest w stanie się utrzymać. Ja zdecydowałam się mu "pomóc" 3 lata temu, więc będę konsekwentna, do czasu zdania jego egzaminów tak będzie. Potem? Pewnie się wyprowadzi. Zostanę sama, wychodząc jedynie do sklepu raz w tygodniu (bo i pracę wykonuję w domu). Z pewnymi rzeczami nie można walczyć. To nic nie daje. Mówiłam sobie wiele razy, że muszę być bardziej otwarta na ludzi. Nauczyć się z nimi rozmawiać.....Zawsze kończyło się tak samo. Taka jestem. Tobie również radzę zaakceptować siebie i z tym żyć. Po co się żalę? Nie mam z kim porozmawiać. Na początku studiów wpadłam w lekką depresję, mama próbowała mi pomóc i zaprowadziła nawet do lekarza, ale oczywiście cała rodzina o wszystkim wiedziała, rozniosło się po znajomych, ojciec wyzywał mnie od "psychicznych, głupich, wariatkowa, świra" (jeszcze to robi, gdy mamy odmienne zdania na jakiś temat). Depresja została. Przychodzi falami, które trwają a ja w tym czasie z bólu nie mogę robić nic. Czuję ból fizyczny i psychiczny:( Dziś znowu... On przyszedł i pochwalił się, że w piątek idzie na imprezę z kolegami z pracy, a że ja mam imieniny .... "no trudno, nie może odmówić...co powie szef" i znowu będę siedziała sama w domu i "cieszyła się swoim dniem" ... Tak chciałam się pożalić ;/

Trol "trzy kropki... "

Wyjdz na spacer, zjedz lody i poszukaj terapeuty. Potrzebujesz wsparcia, zeby wyjsc ze swojej starej skory. Nie daj sie tez wykorzystywac materialnie.

albo zrób loda

Wydaje mi sie źe to podszyw . A może mnie . Tyle tych jajcarzy tu pisze ,źe trudno mi uwierzyć . Ten Twój facet to jakiś anemiczny jest ,on czeka aź ty na niego wejdziesz . To bardziej podniecca gdy kobieta przejmuje inicjatywę . Jeśli chcesz mnie poznać to ja ci pokaźe jak to się robi .