Paniczny lęk przed złym wyglądem

Hej dziewczyny. Mam ogromny problem, który utrudnia mi życie w każdym aspekcie. Na początku opiszę po krotce to, co wydaje mi się istotne. Mam 22 lata. Zawsze byłam przy kości. W wieku 17 lat zaszłam w ciążę po której strasznie przytyłam, głównie po porodzie, kiedy siedziałam ciągle w domu. Doszłam do wagi 105/106kg. Po ok. 2latach duzu schudłam (40 kg) niestety przez używki. Nie istotne. Jak odstawilam, wróciło mi 10 kg. W tym momencie jestem zaokraglona tu i ówdzie, mam kompleksy ale nie uważam, że wyglądam tragicznie na tyle, żeby się wyróżniać w tłumie. Przez tą sytuację popadlam w nerwice, obsesyjnie myślę o swoim wyglądzie. Uwielbiam ludzi i bardzo potrzebuje kontaktu towarzyskiego, ale gdziekolwiek mam wyjść, czy z kolegą na spacer, czy do sklepu po mleko, nawet jak odwiedzają mnie znajomi czy siostra panicznie się stresuję. Do tego stopnia, że cała się poce, dosłownie wszędzie! Ręce mi drzal, serce wali jak szalone, nie mogę usiedziec w miejscu. Uważam, że mam ładna buzię, i często to słyszę. Ale jak mam się ogarnąć, staje przed lustrem i już przy prostowaniu włosów, nawet jak widze, że jestem ładna poce się masakrycznie! I zaraz włosy mi się "przyklejaja do buzi" i zaczynają się kręcić, wyglądają nieswiezo i nieestetycznie. To samo mam jak nakladam makijaż. Zrobię cały, widzę w odbiciu ładną, zadbana dziewczynę i za chwilę czuje kropelki potu, głównie pod nosem,nawet jak jestem sama. Mam wrażenie, że wszyscy się na mnie patrzą, że mam mokra bluzkę, albo że makijaż mi spadł, że włosy się źle ulozyly, że wyglądam tragicznie i że każdy widzi, że coś jest ze mną nie tak. Mam ochotę uciec od ludzi jak najdalej. Nawet jak prowadzę, wydaje mi się, że ludzie mnie obserwują, co wywołuje brak swobody podczas jazdy, mimo tego, że uwielbiam jeździć samochodem. Cz którąś z Was miała podobny problem? Byłam kiedyś u psychoterapeuty, miesiąc i zrezygnowałam bo każde wyjście wywolywalo ogromny stres i te nieprzyjemne objawy, które chyba najbardziej mnie męczą w tej sytuacji. :(

Nie rezygnuj z terapii, ale zmień terapeutę. Tu raczej nikt Cię nie zdiagnozuje, a Twoje zachowania mogą być początkiem znacznie poważniejszego problemu. Chorowałam na anoreksję, chociaż objawy są inne, to najbardziej bałam się ocen ludzi. Pomógł mi dopiero lekarz.

Witam:) Bardzo proszę o wypełnienie krótkiej ankiety o znanych markach: https://www.webankieta.pl/ankieta/295985/rola-znaku-towarowego-w-budowaniu-wartosci-przedsiebiorstwa.html Dziękuję:)

Bez urazy ale jestes neurotyczna + masz fobie spoleczna i powinnas isc do psychoterapeuty. Postaraj sie rowniez zrozumiec, ze tak naprawde nikogo (poza toba sama) nie interesuje twoj wyglad. Ludzie maja to gdzies, kazdy jest zajety soba i nie patrzy na to czy masz 10 czy 20 kg nadwagi. To wszystko siedzi w twojej glowie, oczywiscie pomijam juz fakt, ze nadwaga w kazdej formie jest niezdrowa, szczegolnie w tak mlodym wieku! Jak nie wezmiesz sie za siebie to za kilka lat dostaniesz cukrzycy, a w wieku 60 lat (jak dozyjesz) nie wyjdziesz z domu bez pomocy chodzika. Jak to zmienic? Jesli twoja nadwaga nie jest uwarunkowana problemami hormonalnymi (tarczyca itp., ale po konsultancji z lekarzem na to tez sa sposoby!) to jest tylko jeden sposob - DYSCYPLINA (sport, zdrowe jedzenie itp.). Nie wierz w mity, ze ludzie szczupli sa tacy z natury. Ladna sylwetka to mnostwo pracy.... Poza tym znajdz dla siebie jakies hobby i nie uzelazniaj pewnosci siebie od opinii innych ludzi, bo bedzie ci strasznie ciezko w zyciu. Zawsze znajda sie od ciebie mlodsze, szczuplejsze i ladniejsze dziewczyny i co wtedy? Jestes mama dobra, ale co poza tym? Jakie masz plany, cele, co lubisz robic i w czym jestes dobra? Jesli sie pocisz i nie jest to zwiazane ze stresem to musisz isc do lekarza i zbadac np. tarczyce.