Brak mi sił na to wszystko

Mam wrażenie, że nie oddycham. Mam wrażenie, że wszystko na mojej głowie. Mam dwoje dzieci w wieku trzech lat. Rok temu wróciłam do pracy, na pół etatu. Z dziećmi zostały babcie. Same zresztą się oferowaly, mnie wypychajac do pracy. Kazdego dnia mąż rano jechal samochodem do pracy, a ja wstawalam, ubieralam dzieci, na pieszo (bo nie mam drugiego samochodu) po schodach do mieszkań. Spocona po szarpaninie z nimi wychodzilam do pracy. Czekala mnie jeszcze 40 minutowa droga spacerem, po 20 minutowej jezdzie autobusem. Na pewno byłam spocona jeszcze bardziej i czulam sie niekomfortowo. Po pracy na leb na szyje lecialam po dzieci, bo babcie na telefonach za ile . Nie daj Boże spóźnienie, to awantura, ze swoje zycie maja itp. Wcześniej same chcialy siedzieć. Klebkiem nerwów byłam. Od tego roku dzieci chodza do przedszkola obok mojej pracy, a ja na caly etat. Ten dystans pokonuje teraz z nimi na piechote. Udreczona i spocona. Babki maja wielki problem, ze dzieci siedza tyle w przedszkolu wiec odbieraja je wczesniej. Potem znowu telefony zaa ile bede lub komentarze, ze tyle pracuje. A inne to nie pracuja??? Poza tym: W domu cos sie zepsuje,na mojej glowie zalatwic fachowca, bo maz ani nie zrobi ani nie umowi, tymbradziej nie zostanie z nim podczas naprawy, bo to nie jego biznes Sprawy przedszkolne na mojej glowie Sprawy urzędowe na mojej głowie Trzeba zaplacic za cos pilnie, on gada ze kasy w gitiwce nie ma i ja mam z mojego tajnego konta brać Wszystko dla niego stanowi taki problem do.ogarniecia, nawet rano ubran.dla nich nie moze wybrać. Usypiam ja ich, bo on nie może. Budze ja, bo on nie moze, bo wpadną w placz. Jestem juz z tego powodu agresywna i sie na nich dre. Nie moge sluchac juz tego wycia, a on wraca o 19. Boje sie, ze zaczne ich bić, bo juz niewiele mi brakuje jak widze, ze skacza po szafach... nie wiem co robic, wszystko mnie tak obciaza. Nawet teraz jak to pisze to jecza, caly czas jecza, co chwila o co innego, do granic mozliwosci rozpieszczeni przez babcie...