Przeprowadzka, mieszkanie z mężem

Jesteśmy w trakcie budowy domu, jednak przeciągnie się ona do pół roku. Meczylam męża, że w takim razie trzeba coś wynająć, bo mieszkanie z rodzicami to średni pomysł zwłaszcza że jesteśmy świeżym małżeństwem a poza tym ja nie lubię moich tesciow :) Wynajelismy mieszkanie, przyszedl moment przeprowadzki i masakra :( nie sądziłam że będzie mi tak smutno opuszczac dom rodzinny, rodziców, mojego psa. Jak się pakuje to mam lzy w oczach. Moja mama również się wzrusza, ale wie, że taka kolej rzeczy. Czy wy też tak mieliście? Jak wytrwac by nie czuć smutku? Czuje że jestem dziwna - najpierw chce się wynieść, a teraz przedluzylabym ten moment :(

Nie rozumiem, skoro mieszkacie z teściami (rodzicami twojego męża), to czemu opuszczasz niby swoją mamę i psa?

Ja zanim wyszłam za mąż, to mieszkałam wiele lat sama, poza tym przed ślubem tez mieszkałam ze swoim, więc nie miałam jakiegoś dramatu z wyprowadzką. Wydaje mi się, że jesteś bardzo młodą osobą jeszcze.

Już rozwinę - jesteśmy po ślubie miesiąc, wróciliśmy z wakacji i w planach było, że ja wprowadze się do niego i jego rodziców, bo mają więcej miejsca, ale ja nie chciałam. Nie lubię ich za bardzo, jego mama to typ doskonałej kobiety, co wszystko robi idealnie, poprawia wiele rzeczy po mnie i komentuje i chyba według niej nigdy nie zadbam godnie o jej syna :) Aktualnie po wakacjach znaleźliśmy szybko mieszkanie i od kilku dni zwozimy tam rzeczy, a mi jakoś tak smutno... Mam 26 lat

Czyli jesteś jeszcze młodziutka, tak jak myślałam. Na początku będzie Ci przykro, ale szybko się przyzwyczaisz. A psa zawsze możesz ze sobą zabrać, rodzice będą wdzięczni, bo będą mieli mniej pracy.

Przeprowadzka na własne to taka kolej rzeczy. Nie ma się co wzruszać, a raczej trzeba się cieszyć, że zaczynasz kolejny etap w życiu. jakbyś szukała dobrej firmy do przeprowadzek to ja polecam transport prywatny wiki. Ja korzystałam z ich usług podczas przeprowadzki.