Od kilu lat siedzę w domu :'(

Zaczęło się od tego, ze po tragediach, które nas spotkały (m.in.choroba moja, mamy) mając 18 lat poszłam do liceum dla dorosłych. Miałam wiec w tym wieku tylko wykształcenie gimnazjalne i nikt nie chciał mnie zatrudnić do pracy. Skończyłam ta szkole 3 lata później, ale niestety zabrakło mi 1 punktu by zdać maturę z matematyki (nie wiem nawet jak to skomentować) i się załamałam. Nie miałam szans znowu ani na studia, ani na prace. Zamknęłam się w domu. Nie chciałam wychodzić, bo i tak nie miałam gdzie ani po co. Maturę udalo mi się poprawić rok później, ale nie poszłam na studia, bo znowu coś przeszkodziło. Jestem przegrywem, mało kiedy wychodzę z domu, tak jak napisałam, nie mam po co, gdzie i za co. Do żadnej pracy nikt mnie nie zatrudni, próbowałam gdzie się da. Nie widzę wyjścia z sytuacji, codziennie płacze i mam najczarniejsze mysli. Nie wiem dlaczego tak potoczyło się moje życie, nie tak miało to wyglądać. Rodzice pokładali we mnie nadzieje, zawsze przynosiłam świadectwa z wyróżnieniem, a skończyłam jako bezrobotny nikt bez perspektyw. Moje cv swieci pustkami i nikomu nie jest potrzebny taki ktoś jak ja. Załamka totalna...

Jestes po 20sce i uwazasz, ze przegrales zycie? Serio??? Ludzie ida na studia czasami po 30sce i 40 sce i sa optymistami i znajduja fajne prace. Wez sie w garsc i przejmij odpowiedzialnosc za wlasne zycie. Czasu nie cofniesz, na studia mozna isc zawsze, nie rozumiem twojego toku myslenia. Z nieba nic nic nie spadnie, na swoj zawod musisz sobie sam zapracowac.

Ja mam pr. 33 i nigdy nie pracowałam, mam stud., ale nie wychodzę.

Akurat tłumaczenie że nie możesz znaleźć ŻADNEJ pracy to lipa, bo robotę może znaleźć każdy nawet taki z podstawowym wykształceniem. A ty spokojnie mogłabys iść nawet do marketu towar wykładać, na kase itp, tam nie trzeba mieć ani matury, ani doświadczenia, robisz kurs na kase - kilka godzin i finito.

Jeśli mieszkasz w bardzo małej miejscowości, to mogą byc problemy z praca. Ale pracy jest naprawdę duzo, nawet bez wykształcenia, a ty masz średnie z matura i jakos trudno mi uwierzyć, ze nikt Cie nie chce. Rozumiem, ze jakaś bardzo ciężka praca nie jest szczytem marzeń i jesli sie w niej złe czuje, to nie ma sensu sie męczyć. Idź do urzędu pracy, sa staże, a moze znajdzie sie jakaś oferta ciekawa.

jestem w podobnej sytuacji.Nie mam studiów. Ale pomału wychodze z przegrywu.:) malymi krokami. Siedziałam w domu kilka lat plakając ze jestem nikim... ale szukałam intensywnie roboty,wiele godzin dziennie/...byłam na setkach rozmów ciesząc sie ze albo ze mnie nie przyjeli,albo ze chcieli przyjąc (i cieszylam sie ze nie jest ze mną tak zle). Mam do tego nerwice lękową i fobie spoleczną. :( Udało mi się.Lapie sie umów smieciowych takich na miesiąc...ale dobre i to dla mnie.Oswajam się z przebywaniem wsrod ludzi. Prace dorywcze jakich sie kimam (sprzątanie klatek schodowych,sprzatanie restauracji,hotelu,sprztanie apteki,wykladanie towaru,pomoc na piekarni,mialam oferte spratania banku,sądu,sklepy meblowego.marketu.Pracowałam na produkcji .Pomagałam w kuchni itp. Wszedzie gdzie byłam nie odczułam jakiejs pogardy czy wyzszosci innych. tobie tez radzę,zacznij od czegos mało abitnego,aby tylko miec zajęcie.No i kilka gorszy na swoje wydatki.Schpwaj koronę z glowy. I idz do szkoly policealnej (zawód w rok za free). wiesz jakie to fajne uczucie jak wracasz po 8 godzinach zmęczona po pracy...masz po co wstawac rano.:)

Szkoly policealne to g000wno, co Ty jej polecasz

To prawda, nie polecam szkol policealnych, tam dostaja sie osoby nawet bez matury, to mowi raczej samo za siebie