Mam 30 lat i jest mi przykro że wciąż żyję

Zazdroszczę osobom, które w moim lub młodszym wieku zdążyły zginąć w wypadku lub umrzeć na nowotwór. Przecież to żadna tajemnica, że życie w Polsce jest pozbawione jakichkolwiek perspektyw i człowiek właściwie nie wie po co żyje. Nie ma pracy, ani żadnych zasiłków socjalnych... znikąd żadnej pomocy.

Mam to samo.. I moze takim jeczeniem cos do siebie przyciagne

Dotarło do mnie, że urodziłem się tylko po to, żeby państwo mogło mnie zaszczepić, dentyści zarobić na psujących się zębach a wydawnictwa mogły zarobić na książkach do szkoły które kupowali mi rodzice. I tyle.

Nie smutajcie.

Nie smutajcie. Macie jakieś stany smutku. Powiedzie wam się, musicie próbować coś zmienić. W Polsce bezrobocie jest niskie, a płace rosną. Uda wam się. Musicie tylko dobrze szukać.

Mnie też jest przykro, że jeszcze żyjesz. Takich jak ty to na odstrzał trzeba dać!

Pierwszy raz ogarnęły mnie wątpliwości gdy miałem 16 lat i zbliżały się testy gimnazjalne. Gdy w wieku 19 lat zdawałem maturę, miałem już poważne wątpliwości. A gdy w wieku 23 lat skończyłem studia, zaczęła do mnie ocierać straszliwa prawda: system społeczny mnie połknął, przeżuł, przetrawił i wysrał. Obecnie mam 30 lat, i jestem zdania że moja egzystencja ma charakter bezpodstawny, nierentowny i bez perspektywiczny.

jesteś osobą niezwykłą a dzięki temu że żyjesz świat jest trochę lepszy . Jest wielu którzy by ciebie chętnie poznało a życie jest naprawdę piękne . Zapisz się do urzędu pracy , tam dostaniesz opieką zdrowotną i możliwość ukończenia (darmowo) kursu zawodowego , który sam sobie wybierzesz.

witaj w świecie przebudzonych autorze...

W Urzędzie Pracy nie mogę się zarejestrować, bo minęło za mało czasu od mojego wyrejestrowania. Tam nie ma żadnej pomocy dla nikogo, jak w całym tym kraju.

Dorabiasz sobie tylko ideologię do swoich stanów emocjonalnych. Za długo przebywałeś pod kloszem i teraz zwykłe problemy zwykłego człowieka cię przerastają.

Zawsze gdy kładę się spać, mam nadzieję że się już nie obudzę (bo po co ?). Tymczasem codziennie się budzę, i znów to samo. A ja nie wiem po co żyję i jest mi przykro że wciąż żyję. P.S. Nie, nie choruję na depresję i nigdy nie leczyłem się psychiatrycznie.

Słabe jednostki muszą umrzeć po to żeby nam pozostałym żyło się dostatnio!

a pamiętacie jak na słynnej już konferencji Davis Capu tenisista niejaki Jerzy Janowicz wygarnął PRAWDĘ o Polsce i polakach, o całej sytuacji w tym "kraju" to się z niego wtedy "wszycy" śmiali i skupili się tylko na "szopie" aby przyćmić pozostałą treść... ? jak ktoś niewie o co chodzi to niech wpisze w youtube: janowicz konferencja

autorze a skąd jesteś jeśli wolno spytać?

bo widzisz ja mam 33 lata i u mnie też "lipa"...

Ja mieszkam we wsi Szówsko, koło Jarosławia, na Podkarpaciu.

to może do Krakowa byś przyjechał... ?, a studia jakie masz i gdzie robiłeś?

Studiowałem politologię w Lublinie (2007-2010). Dlatego jestem taki rozgarnięty.