Co ja mam robić? Jest chyba coraz gorzej, nie umiem sobie poradzić

Mam prawie 18 lat. Poszłam sama do ginekologa, ponieważ chciałam się przebadać i spytać o tabletki antykoncepcyjne, ponieważ zaczęłam współżyć z chłopakiem, więc dla większego komfortu psychicznego, chciałam zacząć je brać. A co powiedział mi ginekolog po badaniu? "Niepotrzebnie się Pani martwiła o zajście w ciążę, ponieważ ma Pani małe szanse na dziecko". Okazało się, że mam wadę macicy, która w przyszłości będzie mi utrudniała zajście w ciążę - mogę starać się i nie zajść, ewentualnie jak już zajdę w ciążę, to poronię. Dostałam skierowanie do szpitala, będą mnie tam badać i "walczyć" o to, żebym mogła mieć dzieci. Mimo, że chłopak mnie wspiera, czuję się z tym taka samotna, cały czas o tym myślę, nie umiem się na niczym innym skupić. Rodzina ma to wszystko gdzieś, mama powiedziała, że jak nie będę miała dzieci, to sobie kupię kota najwyżej, a babcia stwierdziła, że jestem upośledzona. Chodzą mi po głowie te wszystkie słowa lekarza, rodziny. Chce mi się płakać jak widzę dzieci, bo wiem, że być może ja ich nie będę miała. Wiem, że jest jakaś nadzieja na to wszystko, ale strasznie się boję... Czytałam posty kobiet na forach z taką samą wadą jak ja (bardzo ich mało) i większość miała za sobą parę poronień zanim urodziła, albo miały wcześniaków. Proszę was o chociażby jakieś słowa wsparcia, co mam robić, żeby jakoś się pozbierać? Nie chcę zawalić sobie szkoły, a wszystko idzie w tym kierunku. To dla mnie ogromny cios, chociaż staram się tego nie pokazywać. Tylko chłopak wie jak się z tym czuję i tylko jemu mogę się wypłakać, bo reszta ma to gdzieś..