Związek, problem

Cześć, muszę spytać o radę bo pomimo przeczytania dużej ilości artykułów i rozmów wciąż do końca nie wiem co mam zrobić. Mam 19 lat, od kilku miesięcy jestem w związku z bardzo wierzącą dziewczyną, która też ma 19 lat. Może powiem coś o sobie. Wiadomo jak to bywa jak się jest młodszym, komunie, wiara i to wszystko, zostało mi to w pewnym sensie narzucone jako dziecko i tak się ciągło, wierzyłem i praktykowałem. Moi rodzice również wierzą, pomimo pracy nawet w niedzielę starają się chodzić do kościoła, we wszystkich świętach uczestniczą ale nie mają bardzo restrykcyjnego podejścia i czasami nie pójdą bo przecież są ludźmi i mają wolną wolę. Po pewnym czasie przestałem chodzić do kościoła bo szczerze nie chciało mi się oraz instytucja jako kościół nie pasowała mi do założeń wiary + zachowanie księży(wiem nie wszyscy są jacy są). Wciąż byłem zdeklarowany, że wierzę bo tak było, modliłem się w domu, uczestniczyłem w świętach i przyjmowałem komunie żeby być ,,czysty’’ w te dni i wcale nie sprawiało mi to problemu. Lecz od około dwóch lat wszystko się zmieniło, na religii nie jednokrotnie słyszałem z ust księdza, że wiara bez uczynków czyli w tym przypadku chodzenia do kościoła jest bez sensu, więc postanowiłem zerwać modlitwy, spowiedź itp. Nie zmieniło się tylko to, zacząłem poznawać jaki jest ten świat, analizować, naczytałem się bardzo dużo o motywacji, wierze w siebie o życiu w zgodzie ze sobą w skrócie stałem się bardzo świadomy, dostrzegam, rozumiem bardzo dużo rzeczy, jestem otwarty i zamieniłem wiarę Boga na wiarę w siebie. Dzięki tym zmianom każdy założony cel realizuję i jestem z siebie dumny. Mój aktualny pogląd na wiarę jest taki, że ani nie neguję, że On istnieje ani nie mówię, że istnieje, staram się wszystko logicznie wytłumaczyć co sprzecza się niestety z religią, oczywiście nie miałbym problemu żeby iść do kościoła, uczestniczyć w świętach czy sakramentach, ponieważ robię to bo jestem otwarty i nic nie neguję. To teraz może trochę o mojej dziewczynie, pochodzi ona z bardzo wierzącej, wielodzietnej rodziny, sama taka jest, modli się codziennie, uczestniczy we wszystkich świętach, opisałbym bardziej ale po prostu nie wiem jak to do końca wygląda bo nie mam pojęcia, w skrócie jest bardzo wierząca. Na początku związku wiadomo jak to jest, opisałem jej moją sytuacje a ona swoją, oznajmiliśmy sobie, że różnica wiary nas nie poróżni. Miesiące mijały, wszystko się bardzo dobrze układało, w tym czasie byłem chrzestnym, oczywiście spowiedź i wszystko bez problemów bo jak mówiłem nie mam z tym problemu, później jakiś roczek i msza w kościele też bez problemów. W związku jak w związku wiadomo całowanie, bardziej namiętne całowanie, dotykanie ciała ( bez przodu i piersi). Warto dodać, że ona nie jest biegła w sprawach seksualności, o samo zaspokajaniu nie ma mowy, w przeciwieństwie do mnie. Po pewnym czasie musi się nawinąć temat religii, planów na przyszłość. Wiadomo, ona chce czekać z seksem do ślubu ponieważ uważa, że to ważna cnota, lecz nie jestem przekonany czy tylko z tego powodu czy głównie nie stoi za tym wiara. Dużo mówiliśmy o kompromisach, bo jestem w stanie chodzić z nią do kościoła oraz uczestniczyć w tym wszystkim bo to nie problem ale chciałbym żeby było to dwustronne, np. ja chodzę i uczestniczę a seks zaczniemy może nie po ślubie tylko jakoś przed. Według mnie kompromisy w takich związkach są najważniejsze i jestem do nich chętny ale ona chce czekać do ślubu i koniec. I tu nie chodzi o to co wiele osób sobie pomyśli, że chodzi mi tylko o seks, mi on nie jest potrzebny w tym momencie ale patrzę w przyszłość czyli za kilka lat, uważam, że seks jest częścią związku i też jest potrzebny aby poznać się też na tej płaszczyźnie przed ślubem, bo skoro się kochamy i chcemy być ze sobą i mamy już jakiś dłuższy staż to czemu tego nie spróbować? No więc po długich rozmowach uznaliśmy, że poczekamy, oczywiście mam nadzieję, że trochę szybciej zaczniemy ale nie to jest tu głównym tematem, bo jak napisałem mogę poczekać, lecz nie wiem co mam myśleć o reszcie zakazów czy zasad kościelnych np. antykoncepcja czy seks tylko dla dzieci a nie dla przyjemności. Boję się po prostu, że ona będzie wolała żyć w zgodzie i miłości z Bogiem i będzie wolała tego wszystkiego przestrzegać niż żyć w zgodzie ze mną. Wiadomo jak to jest , że każdy ma inne podejście do wiary i zasad ale uważam, że wszystko z umiarem, nawet wiara. Nie chcę po części takiego związku w którym ona jest uznawana za tą dobrą bo wierzy a ja za tego złego bo nie tak nie jest, uważam się za dobrego z natury stąd we mnie chęć rozwiązywania takich sporów pokojowo. Warto dodać, że zawsze podczas rozmowy o religii i jej zakazach ona się złości i na końcu obraża bo uważa mnie chyba za swojego wroga. Jestem zagubiony bo nie wiem czy ten związek będzie owocny z takim podejściem, że ,,ja wierzę to będzie jak ja chcę’’, nie chcę zrywać bo ją niesamowicie kocham i chcę z nią być i jakby nie ta różnica wiary to było by idealnie. Wiem, wielu powie ,,jeśli kochasz to poczekasz’’ i wiele innych ale czy w związku nie chodzi, aby się nawzajem uzupełniać a nie żeby tylko jedna strona dyktowała warunki? Więc podsumowując, boję się, że pomimo jej zastrzeżeń, że nie przestrzega wszystkich tych zasad, jednak będą one obecne i w moim odczuciu mogą utrudniać ,,normalne’’ funkcjonowanie a małżeństwo ma być chyba wspólnym dobrem, luzem i szczęściem? Chciałbym żeby ona też umiała poświęcić swoje zasady tak jak ja chcę poświęcać dla kompromisu siebie. Proszę o zrozumienie i logiczne wypowiedzi bo gubię się w tym wszystkim. Jeśli są jakieś pary z podobnymi przeżyciami to proszę o kontakt. Pozdrawiam ;)

nie ma sensu albo ona się zliberalizuje, bo kośćiół katolicki nie uaktualnia swoich zasad do rzeczywistości albo to koniec .ty nie będziesz z nią szczęśliwy i ona też nie ani z tobą ani sama. nawet jak będzie udawałą ani jak znajdzie kogoś równie świętego jak ona. takie życie jest sprzeczne z logiką i naturą człowieka

Przeciez wg Kosciola seks nie sluzy TYLKO do poczecia dziecka... to raz. A dwa-skoro ona sie obraza,traktuje jak wroga czy gorszego z powodu tej roznicy-to zwykla manipulacja i z sama wiara ma to niewiele wspolnego :-) chcialaby Cie jednak troche zmienic

jak jest taka święta to niech idzie do zakonu i będzie mogła sobie żyć całkowiecie w zgodzie ze swoją religią proste

Witaj, przeczytałam Twoj temat z duża uwaga, przyznam szczerze, ze zaskoczyło mnie tak dojrzałe podejście do życia i wiary u 19 latka. Nie jestem pewna, czy ogólne zasady Twojej dziewczyny uznaje takie kompromisy, o których piszesz. Katolikiem sie jest, albo nie jest. uwazam, ze wszystkie te powyższe dylematy powinieneś przegadać ze swoja dziewczyna, rozsądna opcja byłoby rownież znalezienie mądrego (podkreślam, madrego) spowiednika, który pomoże Ci rozwiać swoje watpliwości. pozdrawiam serdecznie, Paula