Będę żyć, ale najpierw zawalcze... o siebie

Też baliście się wyprowadzki w młodym wieku? Nie jestem gotwa na wyprowadzke, ale mam dość płakania po nocach i bezsensownego zycia i tak nie mam czasu na znajomych, chłopaka, nie zalezy mi na niczym już kompletnie. Chcę tylko normalości, a z cała pewnością, tego co dzieje się w moim domu nie zaakceptuje jako normalne.. Jak przeżyć psychicznie wyprowadzke, do sporego miasta, będąc młodą dziewczyną? W domu przynajmniej wiem czego się spodziewać, nie jako nie muszę sie martwić chociaż o rachunki, bo jedzenie to tam sama sobie kupuje. W domu nic nie osiągnę i popadam w coraz gorszy stan psychiczny w fizyczny zresztą też. Jeszcze się uczę, ale dorabiam sobie i mam rente po tacie, to zawsze coś.. Boję się podjąć jakąkolwiek decyzje.. Nawet nie wiem na co uważać.. Mama mi w ogóle nie pomaga.. Ona tylko liczy na to żebym dawała jej pieniądze.. Chciałabym mieć normalną mame, dom w którym mogłabym się uczyć i chodzić normalnie do szkoły, ale już trudno, z tym jakoś sobie poradzę.. Chcę żyć, a nie ciągle walczyć. Może wy macie jakieś rady, wskzówki? Nie chce absolutnie żeby ktoś mi mówił co mam robić, ale rady wezmę sobie do serca.