Czy postąpiłem żałośnie? Najgorsze jest to, że jestem szczęśliwy.

Moja historia wygląda tak, że od zawsze byłem osobą uległą, poszukującą Pana. Na forum znalazłem ogłoszenie młodszego Pana, z którym po ponad miesięcznej wymianie maili spotkałem się. Został moim Panem. Wprowadził się do mojego mieszkania, na mój koszt wyremontowałem mu sypialnię, łazienkę, a sam przeniosłem się do garderoby. Mam 42 lata, a mój Pan obecnie 28. Na powitanie zawsze muszę się ukłonić i pocałować go w dłoń. Ja sprzątam, piorę, gotuję, robię wszystkie zakupy i utrzymuję mieszkanie. Pomagam także Panu we wszystkim, nawet myciu się i ubieraniu. Zawsze rano przygotowuję śniadanie, podaję do łóżka, masuję stopy. Pracuję, mój Pan też. Ale to ja wszystko sponsoruję, kupuję mu ubrania, biżuterię, prezenty.

Jeśli jesteś szczęśliwy i nikomu krzywdy nie robisz to gitara.

Ja mam podobnie z tym że jestem kobietą a panem jest mężczyzna no i to raczej on mnie utrzymuje. Nikt nie zrozumie takiej relacji jeśli nie jest z tego kręgu. Najważniejsze że jesteśmy szczęśliwi i to wystarczy.

Zazdroszczę Rzymianom, że dla nich taka relacja była normalna. Nosili swojego Pana w lektyce, klękali przed nim, pracowali na niego, a on leżał pieknie ubrany, z pierścieniami i tylko wydawał polecenia.