Nie chcę mieć kontaktu z matką.

Kiedyś mnie biła, nigdy nie wspierała, zdarzało się ,że wyzywała. Ok, miała trudniej bo wychowywała mnie i siostrę sama, ale to nie usprawiedliwia tego,że mnie biła. Teraz odsunęłam się od niej na ile tylko mozna. Widuję ją praktycznie tylko w święta i jej imieniny, lub kogoś z rodziny. Ale ona nie odpuszcza.Chyba zaczęła się bać, że zostanie sama i kombinuje jak koń pod górę. Próbuje mnie zwabić na obiadki, wspólne zakupy, itp.Próbuje mnie "wkręcić" w tą relację na zasadzie "córeczko, Ty teraz sama, taka nieszczęśliwa, mamusia jest przy Tobie" A ja jestem szczęśliwa.Mam jak każdy swoje dorosłe problemy, ale jej zdanie jestem poszkodowana tak jak on i powinnyśmy się trzymać razem. Kiedyś nawet wyskoczyła z tematem,że prezenty na święta zrobimy wspólne, w sensie od niej i ode mnie dla rodziny. Nie wiem co mam robić. Każdy normalny człowiek już by sobie odpuścił, i widział,że po prostu nie mam ochoty na kontakt, a ona w druga stronę. Dlaczego nie może sobie znaleźć swojego zajęcia, swoich znajomych? Gdyby odpuściła to może sama z czasem bym zaczęła bardziej chcieć tego kontaktu. Teraz "muszę" go mieć, a nie chcę.

to nie miej. boze. ludzie maja powazniejsze problemy

nie twierdzę,że nie mają...ja mam taki i szukam rozwiązania. Łatwo powiedzieć "nie miej". Przecież "przeze mnie" się łzami zaleje, i tak już "nikt jej nie kocha, jest tak nieszczęśliwa" itd. Nie rozumie,że jej stan psychiczny to tylko i wyłączenie jej podejście do życia i ludzi. Trudno żyć z poczuciem winy że ktoś przez Ciebie się tak czuje, choć wiem,że to nie moja wina.

to jej wybacz. albo zerwij kontakt. proste.

nie, nie jest to proste! bo to matka, a nie koleżanka. Gdyby było proste to bym nie szukała pomocy.

To z nią porozmawiaj. skad my mamy wiedziec co wtedy siedzialo w jej glowie i czy sie nie zmienila? na takie rzeczy wpływa wiele czynnikow. Usiadz na d***e z nia i uzyj jezyka. to takie cos co sluzy do komunikacji.

widocznie także miała ciężkie dziecinsto jak ja rodzice wychowali tak i ciebie wychowała czyli co sama dostała to dała tobie podejzewam ze i jej matka nigdy nie przytuliła i tak samo była wyzywana

pier'dol ją

merkabo...prawdopodobnie tak było, ale całe moje życie było podporządkowane pod jej humory i najzwyczajniej w świecie mam tego dość. Teraz ja chcę być ważna, jeśli nie dla niej to dla samej siebie.Zawsze miałam wrażenie,że wszystko czego ode mnie oczekuje to po to aby ona się z tym dobrze czuła, aby się przypadkiem za mnie nie wstydziła, aby mogła być ze mnie dumna, itp.itd.Tylko w tym wszystkim nigdy nie było mnie i tego czego ja chce , co ja czuję. Bo ona zawsze była ta smutna, biedna, i to ja trzeba było zadowolić bo inaczej strach było w domu siedzieć. Chcę robić coś bo mam na to ochotę a nie dlatego bo się jej boję. I

Chcę byc trakotwana jak człowiek na równie a nie ktoś kto ma ją zadowalać całe życie bo to nawet niemożliwe żeby kogoś takiego zadowolić. Daj palec a wezmie całą ręke a nim się obejrzysz z głową pod woda się znajdziesz.

tylko j/ez/us moze ja odmienić i trzeba sie o to modlić

cytat z artykułu "Miałam pacjentkę, której matka nigdy "nie pamiętała", ile ona ma lat, "nie wiedziała", co studiuje, i za każdym razem, kiedy się z nią widziała, stawiała na stół mięso, chociaż córka była wegetarianką. Matka nigdy nie była zainteresowana tym, żeby kochać, tylko wyłącznie tym, żeby ją kochano." coś w ten deseń...