Nie radze sobie z życiem

Witam. Mam 23 lata jestem młodą mężatką i spodziewam się dziecka. Jestem na zwolnieniu i mieszkam z babcią, która wykańcza mnie psychicznie, pochłonęła kuchnie wciąż mi dogaduje i nie mogę prowadzić spokojnego życia, twarz i ręce drętwieją mi na tle nerwowym, choć kłóce sie z nia i powiem co mysle to i tak mnie wykancza, jestem bardzo wrażliwą osobą. Mam dość mieszkania w tym domu choć wiem ze za rok się wyprowadzę bo budujemy z mężem dom to jest naprawdę ciężko. Mój mąż z racji tego ze pracuje daleko i musi zarabiać mieszka z rodzicami, bratem i jego żoną do mnie przyjeżdża co tydzień i bedzie tak puki nie postawimy domu. Ja nie mogę wprowadzić się do niego, ponieważ dla mnie nie ma tam miejsca i nie zgodziła bym się z teściowa i żoną brata w jednym domu. Ich też mam dość, ponieważ staram się być miła, kulturalna jak pojade a one obie mi dogadują niby nie, ale takie głupie półsłówka mnie wykańczają. Wkurza mnie jak bratowa mojego męza mówi ze mieszkają razem i on jest dla niej bliski i dobry jak brat. Poprostu mam dość tych chorych sytuacji. I nie wiem czy to może ze mną jest coś nie tak. Wykańcza mnie postawa ludzka wokolo, aby dogadywania, zazdrość i chore sytuacje, moj mąż też odczuwam że bardziej kocha matkę niż mnie i jest mi przykro bo ja bym mu wszystko oddała.. szkoda słow

ale o co chodzi?

Jesteś widać konfliktowa,tu ci zle i tam ci zle. To że mąz kocha swoją matkę to nie widzę nic w tym złego.Czuć od ciebie na odległośc że wolałabyś by był z własną rodziną w konflikcie.Znam taki temat od podszewki bo taka jest siostra mojego męża.Wszyscy dla niej są zli,głupi i nie ma nikogo o kim wyraziłaby się dobrze choćby jej tyłek smarowali miodem. Te zachowanie nie są normalne,powinnaś się zastanowić nad sobą albo zacząc się leczyć.