Czasem przychodzi w życiu taki moment

że człowiekowi przestaje zależeć na jutrze. Nastaje dół tak głęboki że aż niewyobrażalny. Niby nie czarny ale i nie biały. Bezemocjonalny. Przeemocjonowany. Zastanawiasz się czy warto się starać? Czy warto nadal czekać na to że będzie lepiej? Cy jest coś poza moimi myślami i wyobrażeniami? Dlaczego właśnie ja? Dlaczego nie ja? Dlaczego jedni mają miłość a inni pieniądze?Dlaczego jedni wolą pieniądze niż prawdziwą miłość. Czemu jeden człowiek jednym zdaniem niszczy życie drugiemu? Dlaczego z wiekiem nie starzeje się potrzeba miłości i romantyzmu? Milion innych pytań bez odpowiedzi. Depresja? Pełnia świadomości? Jak wyjść poza, jak się cieszyć z tego co nie cieszy? Jak być tu i teraz? Jak?

Wystarczy iść za głosem serca, a nie wyrachowania.

Być może, ale nie znam zbyt wielu przykładów które poświadczałyby że pójście za głosem serca wychodzi na dobre. Wychodzi na to że wszystko jest gwno warte, tymczasowe, przemijalne, doraźne, śmiertelne, zmienne, kruche, nietrwałe. PO,,PIEPR,,ZONE!!!!

W specyficznym środowisku masz kontakty, że nie natrafiłaś na wiele takich przykładów.

Czterdzieści lat i nie widzę jutra, to chyba źle. Człowiek dowiaduje się o chorobie, ratuje się rękami i nogami. Chce żyć. Pewnego dnia, ktoś coś mówi a twoja szala za życiem przechyla się na NIE. To żałosne, ale...przecież jesteśmy tylko ciało, słabe, spragnione, przewlekle samotne.