Wchodzę w nowy rok z poczuciem porażki

Przegrałam i to na wielu frontach.

nie p*****l. nie mialam co przegrac :D

Ale taki jest fakt. Zbliżam się powoli do trzydziestki, skończyłam beznadziejne studia, po których mam problem ze znalezieniem sensownej pracy, mieszkam z rodzicami, z których jedno jest o znacznym stopniu niepełnosprawności, prawie nie mam znajomych, nigdy nie byłam w związku... Czym tu się cieszyć?

tym, że mozesz wszystko jeszcze zmienic.. rusz odwłok i zacznij zmieniac

Tym ze masz zdrowie. A nie 3 lata przed sobą np. Jak ludzie z ALS. Wierz mi to wartość wyjątkowa. Rezta jest w twojej głowie.

Staram się nad sobą nie rozczulać i iść naprzód, ale nie jest to łatwe. Odkąd pamiętam zawsze miałam w życiu pod górkę i tak też zostało. Skończyłam jako nieudacznik.

Jasne, zdrowie jest bardzo ważne i trzeba je doceniać, ale są jeszcze inne rzeczy... Nie wiem, czy mam szanse je zmienić. Najgorsza jest sytuacja w domu. Przez chorobę mamy nie mogę się stamtąd wyprowadzić.

Każdy niesie swój krzyż, ja zaszłam w ciąże jako 17 latka i bardzo szybko musiałam wkroczyć w te właściwe dorosłe życie. Mimo tego nie poddałam się, zdałam maturę, jestem na wymarzonych studiach. Ale mam też problemy z mężem, zdradzał mnie z prostytutkami, kilka razy mnie pobił, coraz bardziej się stacza z powodu picia i nienawidzę go. Boję się odejść bo groził mi śmiercią. Do tego zmarła moja ukochana babcia, mama choruje na boreliozę, jeszcze się trzyma ale już ma problemy z układem nerwowym, kto wie jak długo będzie w stanie pracować (jest pianistką). Siostra babci miała udar i zawał, mieszka teraz z mamą, jest jak dziecko, nie pamięta co robi co mówi. Codziennie im pomagam ile mogę, ale też mam swoje dziecko plus studia i nie wiem jak długo pociągnę. Z nerwów ciągle wypadają mi włosy, nie mogę spać, wiem, że ten permanentny stres odbije się na moim późniejszym zdrowiu, ale jestem w kropce.

I mimo wszystko mam nadzieję, że ten rok będzie choć trochę lepszy niż poprzedni

Ty przynajmniej skończyłaś studia, a ja nie i zle się z tym czuje. Mogłabym iść na studia, ale zaoczne czyli płatne, a na to mnie nie stać :'( Z wielu innych powodów jestem w czarnej d*pie! :'(

Wszystko można zmienić tylko nie z takim nastawieniem

Kochana, czym sie cieszyc? W zasadzie wszystkim. Jestes mlodziutka, wolna, nie popelnilas tego bledu, co wiekszosc panien z prowincji, aby za maz aby szybko i 2 dzieci przed 30tka. W takiej sytuacji jest sie uziemionym. Mozesz zdobyc nowy zawod, wyjechac za granice i zrobic co tylko chcesz. Miara sukcesu nie jest zamozpojscie. A wiekszosc ludzi przed 30tka nie mieszka w palacach i nie zarabia milionow. Jedynym twoim problemem jest poddawanie sie zasciankowym normom i przyjmowanie za sukces jedynie zamozpojscia. Uciekaj z tego zascianka i wyjedz do miejsca, w ktorym zycie zaczyna sie okolo 30tki. Tak, tak wyglada normalny swiat, tylko Ty jak widac go nie zaznalas. I to jest twoj problem, a nie zadne z tego co opisalas.

00:52 - Bardzo podziwiam Cię za to, że jesteś taka silna i radzisz sobie z przeciwnościami. Trzymam kciuki za Ciebie i życzę, byś znalazła siłę, żeby odejść od męża. On nie zasługuje na Ciebie, wiedz o tym. 1:00 - Okej, może i skończyłam studia, ale co z nich mam? Papier i jakieś nikłe doświadczenie (miałam to szczęście, że pracowałam troszkę w wyuczonym zawodzie). Wiem, moja wina, sama sobie takie studia wybrałam, ale wtedy byłam młoda i zależało mi na tym, żeby studia były zgodne z moimi zainteresowaniami. W tym roku planuję zaocznie filologię obcą, ale nie wiem, czy coś z tego wyjdzie. 01:02 - Trudno mi patrzeć na świat optymistycznie. Chciałabym, ale nie wiem jak. 01:12 - Rzecz w tym, że miejsce, w którym mieszkam, nie jest zaściankiem. To duże miasto, jedno z większych na południu kraju. Pomimo to często spotykam się z takim myśleniem, że miarą sukcesu jest wyjście za mąż bądź zrobienie kariery w korpo. Jeśli nawet jesteś panną przed trzydziestką, ale dobrze zarabiasz i masz własne lokum, patrzą na ciebie inaczej niż wtedy gdy prowadzisz niezbyt uporządkowany tryb życia i mieszkasz z rodzicami. Nie dociera do nich nawet to, że ktoś może mieszkać z rodzicami ze względu na chorobę rodzica. :(

Chciałabym na jakiś czas pomieszkać sama za granicą, spróbować się usamodzielnić, tyle tylko, że mam mamę, która wymaga opieki (jest jeszcze tata, ale nie chcę go całkowicie obarczać obowiązkami nad matką). Stąd moje uziemienie. Nie wiem, czy kiedykolwiek będę mogła się skupić na swoim życiu.

Autorko, jesteś tu jeszcze? Dobrze mówili Ci moi poprzednicy, WSZYSTKO da sie zmienic, tylko nie z takim negatywnym do szpiku kosci nastawianiem... wiem, że to trudne, ale warto negatywne rzeczy przekuć w pozytywne, to bardzo pomaga, oczywiście przy jednoczesnej pracy nad sobą i swoim usposobieniem, z pozytywnym zdołasz rozwiązać nawet bardzo trudne do przeskoczenia problemy

Tak, jestem tu jeszcze. Próbuję myśleć optymistycznie, ale to nie lada trudne, kiedy przeżyło się tyle złego, a co gorsza, przeżywa nadal. Jestem coraz bardziej zmęczona tym szamotaniem z życiem.

Ja mieszkam sama zagranica . To zaden miod. Chcialabym miec mame , ale zmarla .

W takim razie bardzo Ci współczuję. :( Ja moją kocham, ale prawda jest taka, że nie jest łatwą osobą. Jak byłam mała, często krzyczała, że niepotrzebnie się urodziłam, a teraz muszę opiekować się nią naprzemiennie z ojcem.

Dziekuje i nie lam sie .Rodzina najwazniejsza. Samotne mieszkanie zagranica szczescia by Ci nie dalo .Wiele ludzi sobie z ta sytuacja nie radzi i chcialoby wrocic ale nie ma do czego , poczytaj troche forum .

Powiem Ci, ze zainteresowalam sie tym topikiem, poniewaz mam te sama sytuacje zawodowa i towarzyska... trudniejsza do poprawy jest, wydaje mi sie, ta towarzyska (nazwijmy to), jak myslisz co jest powodem tej samotnosci u Ciebie? U mnie calkowita aspolecznosc, tzn wychodze tylko tam, gdzie musze, wlasciwie nie mam gdzie kogos poznac :( tzn generalnie wychodze, ale nie do miejsc nastawionych na znalezienie milosci...

Wyjechać za granice? A gdzie niby w tych czasach? Teraz to już nie ma ani po co ani tez gdzie jechać, niestety...

W tych czasach? A co Ci one przeszkadzaja? Z takim leniwym podejsciem to naprawde niewiele zdziałacie

Przehrywaja ci co marnuja zycie w malzenstwach z bachorami. Wyprali ci po prostu mozg. Malzenstwo i bachory to najwiekszy blad jaki ktos moze zrobic. Poczytaj kafe. Jak narzekaja ze nienawidza osranych mezusiow alkoholikow i rozdartuch cala dobe bachorow.

Wlasnie, i wiecznie te obowiazki, tzn one byly sa i beda, ale to ciagle skakanie wokol innych, taka kobieta prowadzaca dom i zajmujaca sie rodzina ma zero czasu dla siebie praktycznie, warto zapytac siebie co sie tak naprawde czuje i co chcialoby sie robic w zyciu, a nie dostosowywac do utartego szablonu...

Haha nie dajcie sobie wmówić że dzieci i mąż to porażka, że zamknięcie w domu że osrana gacie. Świat jest tak wielki, a życie jest tak trudne i długie że iść przez nie samemu jest bardzo ale to bardzo cięzko. I mów co chcesz ale te głosy typu po co dzieci, że to ogranicza to raczej mówią stare panny bez dzieci, albo gówniary które życia nie znają. Jeśli jesteś młodą i piękną dziewczyną z wielką inteligencją i bogatymi rodzicami to zdobywaj świat i uwodź mężczyzn bawiąc się nimi, i ich uczuciami ale pamiętaj również ze uroda przeminie i kiedyś się zestarzejesz. Natomiast jeśli nie masz tych cech to po prostu znajdź sobię osobę z którą ci będzie łatwiej iść przez życie. Żyje nas rozczarowuje i jeśli liczysz na wielką filmową miłość to jej raczej nie znajdziesz, ale masz szanse znaleźć faceta ciepłego, zaradnego, oparcie w złych i dobrych chwilach. I to jest wartość. A dzieci są wartością ogromną, nie wyobrażam sobie bycia samotnym starcem w wieku 67 lat. Co wtedy do kogo pojdziesz? z kim bedziesz się bawił? Kto okaże ci jakiekolwiek uczucie. To jest sens życia.

Naprawdę Ci współczuję autorko, ale prosze nie poddawaj się! Jesteś mloda i mozesz bardzo duzo zmienić. Tylko rob to powoli i z pomyslem na siebie. Umiesz jakies jezyki obce? Jesli tak to ja bym sprobowala sie przeprowadzic gdzies na Zachod - tam naprawde zycie zaczyna sie po 30tce i jest o wiele wieksz tolerancja dla ludzi ktorzy nie spelniaja utartych norm spolecznych. Tam sie nikt nie interesuje Twoim zyciem prywatnym, a jak bedziesz pracowita to jeszcze cos zarobisz i twoja samoocena pojdzie w gore. W Polsce duzo osob mysli wciaz zasciankowo, po 30 to juz tylko dom i praca i zadnych znajomosci.

Wielodzietnosc nie gwarantuje, ze na starosc nie bedzie sie samotnyn... kiedys lecial reportaz o takiej starszej pani, ktora mieszka jak odludek, nikt do niej nie przychodzi oprocz sasiadek, ktore jej pomagaja.. a babka ma piecioro dzieci!

"Żyje nas rozczarowuje i jeśli liczysz na wielką filmową miłość to jej raczej nie znajdziesz, ale masz szanse znaleźć faceta ciepłego, zaradnego, oparcie w złych i dobrych chwilach. I to jest wartość. A dzieci są wartością ogromną, nie wyobrażam sobie bycia samotnym starcem w wieku 67 lat. Co wtedy do kogo pojdziesz? z kim bedziesz się bawił? Kto okaże ci jakiekolwiek uczucie. To jest sens życia." x Wszystko pięknie ładnie, ale bez tej "filmowej" miłości- czyli prościej pożądania, namiętności itp. związek długo nie pociągnie. A znaleźć dobrego męża - jeszcze żeby go kochać i on Ciebie - to w dzisiejszych czasach jak wygrać szóstkę w totka, wokół same rozwody, albo nieszczęśliwe związki. Później te dzieci się tułają od ojca do matki przy tabunie cioć, wujków, drugich i trzecich rodzin... I znam dużo samotnych starszych osób, pomimo iż mają dzieci i nie są to osoby z tzw. patologii.

Ja 33 lata: nigdy nie pracowalam, nie mam własnego mieszkania, ukończyłam beznadziejne studia,których teraz się wstydze, mam poważną wadę wymowy przez co nie nadaje się do żadnej pracy z ludźmi, do 32 tez mieszkalam z rodzicami. Dopiero od roku mieszkam na wynajmie z moim facetem. Ślubu jednak nie chce, dzieci tez nie chce. Nie mam żadnych koleżanek.

**ukończyłam beznadziejne studia,których teraz się wstydze, mam poważną wadę wymowy przez co nie nadaje się do żadnej pracy z ludźmi, do 32 tez mieszkalam z rodzicami** 20:07 najgorzej jest jak w to wszystko uwierzysz