Ciężkie życie

mam chyba dosyć życia, od urodzenia pokonywalam różne przeszkody, nie miałam rodziców przy sobie ale pogodziłam się z tym, rozwinęłam ciężką pracą, uśmiechałam, cieszyłam się każdą najdrobniejsza rzeczą aż w końcu pojawił się "on" jakas kolejna iskierka w tunelu nadziei na trochę szczęśca, uwierzyłam i po co? tylko po to aby ktoś pozbawił mnie złudzeń do tego stopnia, że nie wiem jak się podnieść...I znowu próbuje walczyć nie wiem czy z niesprawiedliwoscia losu... czy z chęcią pozostawienia wszystkiego za sobą i wrocenia do swojego świata w ktorym jestem sama ale przynajmniej nie krzywdzona...I tu pytanie czy pojawi sie wkoncu jakiś normalny człowiek ktory dostrzeże moje wartosci, czy znowu skrzywdzi obojętnością, pesymizmem, poniżaniem, dbaniem tylko o własne "ja"...a może warto się pogodzić z samotnością i nie oczekiwać od ludzi że cokolwiek zrozumieją i dostrzega, że zaoferuja partnerstwo. Czy ja oczekuje za dużo od życia?

Być może za dużo wymagasz od życia, jeżeli olewasz zwykłych przeciętnych facetów a bierzesz się za samców alfa i dlatego jesteś krzywdzona. Daj szansę komuś, kto jest na tym samym poziomie atrakcyjności co Ty. Nie szukaj ideału, bo ideałów nie ma.

Wlasnie nie szukalam i dalam pewnej osobie szanse. Wydaje mi się że na podobnym poziomie jak ja i się źle to skończyło.