Przyjechalam na weekend do rodzicow i już żałuję

Nie mogę wytrzymać, u mnie w mieszkaniu cisza, spokój... A oni ciagle gadaja, jeszcze zeby to byly jakies spoko rozmowy, to nie, wiecznie tylko pretensje, klotnie, wypominki albo co trzeba kupic, vco zrobić, co załatwić, czego nie zrobili i tak w kolko. Jestem u nich kilka godzin i czuję sie wykonczona. Czy to oznacza, że nie nadaje sie do ludzi? Do tego irytujw mnie to osiedle, sasiedzi, patologia, glosna muzyka, gloane rozmowy, glos bachora, u mnie w bloku cisza i spokój, nawet niemowlak sasiadow mnie tam nie drazni.

Mam podobnie :) jak chce byc k***a sam to chce byc k***a sam i miec spokoj. :) :D

Każdy żyje na swój sposób, to że lubisz ciszę i spokój zamiast trajkotania przez cały dzień nie świadczy w żaden sposób o aspołeczności, jedynie o odmiennym sposobie życia.

Jak wrocisz do siebie to oprzesz sie plecami o wewnetrzna strone drzwi i pomyslisz wzdychajac, nie ma jak u siebie w domu. Znam to.

Ludzie mówią, że samotność jest straszna, a mnie przeraza zycie takie jak moich rodzicow.

Aspoleczna istota Siostra przyjechałaś do domu ??

Wiec wiecej tam nie jezdzij ;)

A ja prawie 30 na karku, i dalej z rodzicami, z prozaicznych powodów tak jest taniej. Ale wiadomo, kłótnie, pretensje, ciągła gadanina to norma. Dlatego stosuję proste rozwiązanie nie ma mnie ciągle w domu, albo siedze sobie ze słuchawkami u siebie w pokoju i mam wyj****e