Zncie kogoś kto nie jets przyziemny?

Ludzie których znam są siermiężni, nudni, przyziemni. Nie mają polotu. Są nudni i słabi. Wszyscy udają kim nie są, pozują, ale słabo im to wychodzi. Ludzie tacy jak w filmach w realnym życiu nie istnieją. Wnioski są oczywiste - życie jest przereklamowane. Naczyta się człowiek książek, naogląda filmów, a potem jest konfrontowany z szarą codziennością i szarymi ludźmi z jego otoczenia. Życie jest naprawdę mocno przereklamowane.

"Są nudni i słabi. Wszyscy udają kim nie są, pozują, ale słabo im to wychodzi." - sprecyzuj. edit: "Życie jest naprawdę mocno przereklamowane." To poniekąd prawda, ale tylko dlatego, że wiadomo jak się skończy. Niczym słaby film. ;-)

Poznajesz kogoś, wydaje ci się fajny, poznajesz go lepiej i czar pryska - okazuje się że to zwykły nudziarz. Tak naprawdę zawsze nim był, tylko udawał, a ty chciałeś/aś wierzyć, że on jest kimś fajnym. To jest zawsze tak, jak kogoś poznasz dobrze widzisz jego wady, przyziemność i marność. Wszyscy jesteśmy żałosnymi ludzikami.

"Poznajesz kogoś, wydaje ci się fajny, poznajesz go lepiej i czar pryska - okazuje się że to zwykły nudziarz. Tak naprawdę zawsze nim był, tylko udawał, a ty chciałeś/aś wierzyć, że on jest kimś fajnym" To tak nie działa. Fajny może udawać niefajnego, podobnie jak mądry - głupiego, wesoły - smutnego. W drugą stronę - niet. :-) Masz jakiś problem i przypuszczam, że z samym sobą. Szukaj dalej. :p

Nie mam problemu. Po prostu gra stała się dla mnie jasna. Do pewnego czasu szukasz, potem odkrywasz schemat. Cokolwiek byś sobie nie kupił/kupiła to ci sie szybko znudzi i opatrzy. Tak samo z ludźmi. I gdy to już wiesz, przestajesz mieć złudzenia, nie chce ci się już pakować w nowe znajomości, zwłaszcza damsko-męskie. Ta następna/następny też szybko straci smak. Ludzie są jak gumy do życia, szybko tracą smak. Albo jak piosenki, obsłuchasz się i masz dość. Gdy już to wiesz, przestaje ci się chcieć i zaczynasz się jeszcze bardziej nudzić. Tak naprawdę, to cale życie karmimy się złudzeniami i nadziejami. Życie jest jednak słabe, a wyobraźnia zawsze nas mami...To jest jak koń który ciągnie wóz a przed nim na kiju wisi marchewka. życie jest wozem, my koniami a marzenia/złudzenia marchewką.