LUDZIE SIEDZĄCY NON STOP W DOMU

To jacyś idioci,albo biedaki.Innej opcjbiedak Jak można siedzieć W weekendy w chacie...żenada. .. Wychodzę do pabu Pa

idz do ciemnego pabu siwa pissdo i brodo :D tylko tam po ciemku mozesz robic wrazenie

w telewizji baby z gołymi cyckami za darmo po co mam wydawac na piwo w pubie?

To są tacy ludzie wogole? :O

Eee, tam nic nie ma. Byłem poza domem, popatrzylem chwilę i wróciłem. To było jakoś w 2013

Nie siedziałem w sobotę w domu prócz jednego dnia gdy bylem chory Nie wiem jak można zamykać się w czterech ścianach To się nazywa aspołeczność

Ja zawsze prosto po pracy wracam do domku :-)

Ludzie bez kasy nie używają życia .To chyba wiadomo

W likend w chacie? NiE!

Ja mam kase. Nawet duzo bo nie wydaje na zycie poza domem prócz jedzenia :-) dzieki temu jeżdżę/latam do fajnych miejsc

a co, znajdzie sie jakas ktora mnie wyrwie na dyske? nie, bo mam 30lat

Nie wydajesz na życie po za domem...To gdzie lecisz? Do drugiego pokoju...?jp

Nie udawał, że nie ogarniasz. Wierzę w ciebie

Mnie szkoda takich ludzi.Życie im ucieka,a oni siedzą jak przysrani w domu.To chyba depresja sie nazywa

To co opisujecie ma fachową nazwę Hikikomori https://pl.wikipedia.org/wiki/Hikikomori i bardzo powszechnie występuje wśród społeczeństw o wysokim stopniu rozwoju technologicznego (Japonia, Korea Płd., Stany Zdjednoczone). Ostatnio w Polsce notuje się coraz więcej przypadków Hikikomori. Japońscy psychologowie informują, iż nie ma najmniejszych powodów do niepokoju, ponieważ i tak na to nic nie da się poradzić. Stopniowe i narastające odcinanie się jednostek od świata zewnętrznego i zamykanie w czterech ścianach to naturalny proces towarzyszący rozwojowi technologicznemu. Spowodowane jest to rynkiem pracy kurczącym się wykładniczo do poziomu technologicznego, to znaczy - im lepsze technologie tym niższe zatrudnienie. W Korei Południowej, wg szacunków tamtejszych władz i WHO około 30% ludzi w wieku 19-28 lat żyje jako Hikikomori.

W domu siedzą ludzie pogrążeni w depresji.Bądź bez forsy.

Szacuje się, że około 55% Japończyków w wieku 13-24 lat doświadczyło bycia hikikomori.

Jestem Hikiki, poza tym rozmawiam tylko z Alexą

To co oni robią cały dzień w chacie? Jobca by szło dostać :O

w domu jest fajnie jak ktos ma potrzebe uciekania z domu to musi miec albo c***jowo w domu albo cos z garem

Czytaja, ogladaja filmy, cwicza, ucza sie, przyjmuja gosci, gotuja ...

Bo są aspoleczni.Nie umią nawiązywać kontaktów z ludźmi

Tutaj jest wszystko dokładnie wyjaśnione: "Syndrom związany jest z nastawieniem rozwiniętych społeczeństw dalekowschodnich na kolektywizm, działanie grupowe, stawianie dobra grupy nad dążeniami indywidualnymi. Widać to na przykładzie szkolnictwa, gdzie japoński młodzieniec spotyka się z wielkimi wymaganiami i konkurencją. Dużo czasu poświęca się wyuczaniu na pamięć przygotowującemu do egzaminów wstępnych na kolejne poziomy edukacji. Powodem często jest także presja wywierana przez otoczenie na ludzi w tym wieku. Szczególnie od mężczyzn oczekuje się ukończenia dobrych studiów, znalezienia dobrej pracy i założenia rodziny. Zamknięcie się w pokoju jest formą eskapizmu, ucieczki od oczekiwań innych ludzi." W skrócie: W wysoko rozwiniętych technologicznie krajach od młodych ludzi wymaga się zbyt dużo względem ich możliwości, np w szkołach, co często doprowadza do tego, że dziecko aby w ogóle mieć jakiekolwiek szanse nauczenia się zadanego materiału musi całkowicie zrezygnować z życia społecznego. W Japoni i Korei Płd. kolejnym czynnikiem jest kultura - osoby ze zbyt słabymi wynikami w nauce są alienowane z życia społecznego a nawet rodzinnego.

Umieją. Z ludzmi mozna spotykac sie w domu

Nie wychodzą Bo znajomych nie mają .Jak ktoś jest nielubiany to przeważnie nie ma z kim dokąd pójść :/ dlatego ciągle są w domu

Gorzej gdy nawet do nich do domu nikt nie chce przyjc ;)

Jak kasy nie mają, to dokąd pójdą...

Eee tam, przynajmniej sprzątać nie trzeba ani się myć Robicie z igły widly

ja tam sie ciesze jak do mnie nikt nie przychodzi. nie musze nikogo napiertalac po ryju

A taki to ma zycie do bani:( Musi go smutek ogarniac w tych czterech ścianach. A życie jest takie piękne