Uwielbiam zapach gotującego się kalafiora!

Mmmmm!...

a co w tym dziwnego ? jeśli kalafior jest z grządki ekologicznej to ma całkiem miły zapach , natomiast te z marketów no niestety ale ładnie to one raczej nie pachną . ale jak to mówią każdy w czym innym gustuje....

Tresura kalafiora mocno zdumiewa. Poddaje się go zmianie kwiatostanu, a nie listowia. Ogrodnik wpaja baldachimowi kwiatowemu tymczasową otyłość. Jego niezliczone pąki kkwiatowe stłoczone w zwartym parasolu tłuścieją wraz z ich łodygami w nieforemną masę niebieskawego tłuszczu roślinnego. Kalafior jest więc kwiatem ginącym we własnym tłuszczu jeszcze przed zakwitnięciem bądź mówiąc dokładniej: ginącą wielością kwiatów, zmarnowanym baldachem wiech. Jakim cudem ten utuczony twór wraz ze swymi opęczniałymi od tłuszczu jajnikami jest w stanie się rozmnażać? Także i on, zbaczając w nienaturalność, powraca później do natury. Ogrodnik nie daje mu oczywiście na to czasu, zbiera kalafior u szczytu jego zabłąkania, mianowicie w najwyższym i najsmaczniejszym stadium otłuszczenia, wtedy, gdy roślinny grubasek równy jest w smaku zrazikowi. Za to hodowca nasion zostawia w spokoju tę błękitną masę w kącie ogrodu, by powróciła do tego, co w niej najlepsze. Gdy po trzech tygodniach przychodzi ją obejrzeć, odnajduje, miast półtora kilograma roślinnego tłuszczu, przerzedzony krzak kwiatów otoczony brzęczeniem pszczół, błędnych ogników i chrupiących chrząszczy. Bladoniebieskie, wcześniej nienaturalnie utuczone łodyżki przeobraziły swą otyłość w długość, jako mięsiste szypułki unosząc teraz na swych końcach pewną ilość przerzedzonych, żółtych kwiatów. Tylko te nieliczne niespożyte pączki barwią się na niebiesko, nabrzmiewają, rozkwitają i pęcznieją nasionami. To niewielkie, dzielne stadko uczciwych i wiernych naturze ratuje przyszłość cechu kalafiorów

fajnie