Lęk przed przyszłością, przed ludźmi

Czy ktoś z Was ma w sobie paniczny lęk o przyszłość? Pytam, bo często płaczę z poczucia bycia nikim, z poczucia nienadawania się do niczego. Boję się zwierzać ludziom, boję się reakcji w stylu: "Ludzie mają poważniejsze problemy etc." Zdaję sobie z tego sprawę i to paradoksalnie jeszcze bardziej potęguje to, jak się czuję na zasadzie: "muszę być naprawdę zerem, skoro inni ludzie tak dobrze radzą sobie z tyloma rzeczami, a u mnie wszystko urasta do rangi czegoś niemożliwego do przejścia". Widzę też, że ten strach ma bardzo negatywny wpływ na moją pamięć i zdolności poznawcze w ogóle. Boję się przebywać z ludźmi, bo boję się kompromitacji w ich oczach... Wydaje mi się, że wszyscy cały czas mnie oceniają, że każde moje słowo będzie podlegało analizie i ocenie innych... Wiem, że może to głupio zabrzmi, ale źle się czuję nawet rozmawiając z kimś, czuję wtedy, że zabieram jego/jej cenny czas, że na to nie zasługuję...