Co ze mną jest nie tak?

Na pierwszy rzut oka, normalna dziewczyna , trochę zamknięta, może lekko wycofana ale jednak zawsze, gdy z kimś rozmawia uśmiechnięta, pełna pomysłów, ambitna. Taka jestem, a jednak w moim życiu brakuje szczerych relacji. Mam 17 lat, wiem to mało. Co ja mogę w tym wieku wiedzieć o życiu? Pewnie nie wiem tyle, ile osoby mające lat 50, aczkolwiek przypuszam, że wiem więcej niż niejeden z moich rówieśników. Nie będę wywodzić się tutaj na temat moich Życiowych doświadczeń bo było ich naprawdę sporo. Chciałabym tylko dowiedzieć się, jak dogadać się z rówieśnikami? To nie tak, że nie potrafię z nimi normalnie rozmawiać, ja po prostu nie umiem się z nimi na dłuższą metę przyjaźnić. Męczy mnie głupota, niektórych osób i nie uważam siebie za najmądrzejszą, gdyby spojrzeć na niektóre moje czyny mogłabym uchodzić za najgłupszą osobę w towarzystwie, a jednak ten brak wspólnych zainteresowań, tematów, celów, czy chociaż nawet poczucie humoru powodują, że nie potrafię czerpać radości z młodości. Jestem raczej typem kobiety do tańca i do różańca. W sobotę wybiorę się do klubu, potańczę, wypije piwo, a w niedziele wybiorę się do kościoła. Będę szaleć na koncercie , bawić się do upadłego, a następnego dnia siądę przy kominku z książką w ręce. I chodź wychodzę z znajomymi na takie spotkania, to zawsze jestem tą osobą na doczepkę. Nie rozumieją mojego charakteru, dzielą się na grupy tych którzy z życia czerpią aż za bardzo i tych którzy są wycofani i zamknięci. A ja jestem po środku. Nie jestem zamknięta, znam swoją wartość, mam może lekko zaniżoną samoocenę ale poza tym wszystko jest okej. Dlaczego więc czuję się nieszczęśliwa? Dlaczego ludzie do mnie nie lgną, a wręcz przeciwnie, raczej nie wchodzą ze mną w bliższe relacje?

a jak z wygladu, dobrze sie uczysz?

Nie jestem super piękna, ale też nie jestem brzydka. Dbam o siebie i dobrze się ubieram, więc śmiało mogę powiedzieć, że jestem całkiem ładna. Uczę się nie najgorzej zazwyczaj mam czwórki, nie mam większych problemów z nauką.