Ludzie ludzie ludzie ... ciągle w moim życiu odchodzą a ja szukam,marnuję życie

Jakby nie było nic innego w moim życiu. Nie znam siebie, jeszcze bardziej nie potrafię sluchać siebie, nie potrafię zmusić siebie, jakbym był jakimś głazem , nie do ruszenia. Za to wydaję mi się , że potrzebuję ludzi, że potrzebuje ich że sam sobie nie dam rady, czasem ludzie w moim życiu są pewną formą zagluszacza, nie potrafie sie skupić sam, nie potrafię funkcjonować bez muzyki, w ciszy wariuje. I ostatnio leżąć, w nocy pomyślałem : po co mi ludzie? po jaką cholerę mi ludzie , skoro to tylko oni są w moim życiu, chce ich dla siebie, staję się egoistyczny. I własnie trudno mi jest funkcjonować bez ludzi. I ostatnio usłyszałem że ludzie się znajdą jak przestaniesz szukać. A ostatnio ktoś mi powiedział "co ty się tak napalasz na ludzi. Jak będziesz szukał nigdy nie znajdziesz, daj sobie spokój, i zajmij się sobą, bo się wykończysz" ta osoba nie była ani moim bliskim, czy przyjacielem czy znajomym. Po prostu rozmawiałem z kimś przez internet. I naprawdę z przerażeniem pomyślałem że jedyne co robię w zyciu to szukam znajomości ludzi na siłę, sztucznie i egoistycznie.

Uświadomiłem sobie że na portalu randkowym siedze już 4 lata ...

Te wszystkie portale randkowe są g****o warte.Z tego nie ma nic dobrego.Trzeba odciąć sobie Internet.Chociaż zlikwidowałam na jednym takim konto.I cieszę się z tego posunięcia.

Szukam ludzi i nic,.. szukam ponownie nic.. błędne koło się zamyka. To ja już nie długo chyba w psychiatryku wyląduje. Dlatego doszedłem do wniosku że sam ludźmi sobie zatruwam życie

Naucz się siedzieć w ciszy, nigdy nie usłyszysz siebie w halasie świata. Wyciszenie się. Serce nigdy nie jest puste, gdy wyrzuciłeś z niego Boga zamieszkał w nim jego przeciwnik niszczący cie pozadliwosciami, wiecznym ich nienasyceniem, ciągle więcej i więcej, rzeczy, ludzi, wladzy, pieniędzy, szumu, byś nie usłyszał krzyku duszy z prośbą o zamknięcie na to wszystko i oczyszczanie z tego, co zdążyło wtargnąć. Modlitwa do Boga o.pomoc jest jedyną drogą, możesz drwic sobie z tej rady, ale nic innego nie pomoże.

mam coś takiego... trudno mi to nazwać... miłość utraconą.. każda miłosć utraconą jest powodem coraz to większego i silniejszego pchanie mnie do dalszego szukania, To jest tak jak iść na stracenie, mimo iż wiem że to szalone, to i tak to robie, i dostaję cios, potem krwawię ale chcę ranić siebie dalej. I tak poraniony, nie dostrzegam siebie, zatraciłem sie w wirzę namiętności , w wirze ciągłym eskapad w poszukiwaniu coraz to lepszego gatunku, coraz lepszego człowieka. A i tak zostanę podeptany. Warto jest mieć oczekiwania, ale ja mam ich cały worek, oczekiwań które no niestety realnośc mi niszczy. I dzisiaj jeszcze doszedłem do wniosku że zerwanie więzi z ludźmi wejście na właściwą ścieżkę to dla mnie niczym zdobycie Mount Everestu. I czasem taki nawał myśli "on cię zranił, zaslugujesz na kogoś lepszego, szukaj , szukaj, ,,," ileż mogę? "szukaj". A Bóg czeka cierpliwie. Ja wiem że czasem mam chaos w głowie, że najchętniej bym sobie zrobił reset życia, opuścił ten zgiełk. Ale ludzie mnie niszczyli od zawsze, mówili ty się nie nadajesz do tego i tego, ty głąbie, ty matole, ty jesteś nikim.. straciłem poczucie wartości i może chcę szukać kogoś lepszego ode mnie, kogoś kto przykryje moje poranione życie. I moment kulminacyjny wczoraj poleciały mi łzy, ja tak nie potrafię ja już nie chcę, gdybym miał odwagę rzucić to, oczyścić swoje myśli. Ach.. to jest walka.. ciężka walka