kolejne studia czy to w ogole ma sens

Witam Was, Panie :) To jest długie więc będę wdzięczna temu komu będzie się chciało to przeczytać ;d Forum czytam często, aczkolwiek sama piszę tu po raz pierwszy. Uznałam, że potrzebuję opinii kogoś innego, gdyż od osób, z którymi rozmawiałam na ten temat, nigdy nie usłyszałam czegoś, w czym wcale nie musiało być tego, co chciałabym usłyszeć, ale nigdy nie było tam zapewnienia, że w tym, co ktoś mi radzi, jest jakaś dobra droga. W tym roku kończę 24 lata, mam ukończony lic psychopedagogiki, jestem studentką IV roku pedagogiki opiekuńczej z poradnictwem rodzinnym - wiadomo, że te studia już dokończę, bo to byłoby śmieszne teraz je przerywać, ale problem w tym, że nie wiem co robić dalej. Zawsze chciałam studiować psychologię. Nie miałam niestety możliwości, by na nią iść ze względu na złe wyniki z matury oraz problemy zdrowotne w tamtym czasie - dlatego bałam się wyjeżdżać dalej niż do Gda, tylko studiowałam w rodzinnym mieście pielęgniarstwo, potem i tak je przerwałam i przeszłam na pedagogikę (bo powinnam być już na jej V roku). Teraz bardzo męczy mnie to, czy jest w ogóle sens iść na zaoczne (bo dziennie to wiadomo, że nie-trzeba już pracować;) ) studia psychologii w wieku 25 lat czy powinnam raczej o nich zapomnieć, bo może kolejny tytuł mgr-a w tym wieku to już żaden sukces i raczej nie będzie przydatny ? :/ Otóż, będąc w przyszłym roku magistrem pedagogiki, przed ukończeniem 25-tki, może bardziej korzystne byłoby dla mnie rozpoczęcie jakiegoś kursu terapii pedagogicznej i zrobienie ewentualnie podyplomówki z psychologii społecznej ? Wiadomo, że zawodu psychologa po tym nie będę miała, ale pedagog też nie będzie u mnie zawodem na 1szym miejscu.. Jednym z moich planów był także kurs psychoterapeuty, na który mogę pójść także po pedagogice, jednak nie jest to wcale takie łatwe, aby się nim stać lub w ogóle na ten kurs dostać - potrzebna jest chyba jakaś praca w zawodzie psychol.-pedag., kurs trwa najmniej 4 lata, sam jesteś poddawany terapii, czy w ogóle nadajesz się do zawodu, a ogólna praca psychoterapeuty jest chyba w pewnym stopniu trudniejsza niż psychologa, jako że podejście pacjenta do problemów wydaje się bardziej skomplikowane niż u psychologa (myślę, iż można się domyśleć o co mi chodzi). Dlatego nawet nie wiem czy starać się o taki tytuł :) Po tym, co tu opisałam, sama już nie wiem, czego się trzymać - czy rozpoczynanie studiów psychologii to jak najbardziej rozsądny wybór mający sens, czy tylko jedno z głupich nastoletnich marzeń, które po prostu zawsze muszą się spełnić ? Co byłoby najbardziej sensowne ? A może wszystko jest tu jak najbardziej korzystne i nie powinnam robić z tym wyborem problemu ? Teraz moja sytuacja zdrowotna naprawdę się poprawiła, wcześniej jednak naprawdę musiałam trochę przejść (nie tylko choroby, ale i innych rzeczy czy choćby dokuczenia ze strony innych z jej powodu) aby móc wstać na nogi iść dalej. W dodatku - szczerze powiem Wam, iż uważam, że to życie - nie teoria - może nauczyć nas najlepiej. Nie uważam się za nie wiadomo kogo, ale słysząc od wielu osób podczas rozmów pochwały, że powinnam być, takim o, psychologiem czy coś w tym stylu, naprawdę ukształtowały w mojej głowie takie marzenie - nie mam jednak ku temu wystarczającej motywacji, bo trzeba też jakoś dostosowywać się do życia gdyż nie wszystko toczy się po naszej myśli. No i właśnie... stąd to takie moje wrażenie, że jestem w kropce :/ :p Albo po prostu - sama się w niej stawiam :( xd Pozdrawiam :*