nałogowo uwodzę mężczyzn

Jestem szczęśliwą żoną i matką. Mam fajną pracę. Czuję się ładna, zadbana, nadprogramowe kilogramy po ciążach powoli gubię. A jednak nie mogę pozbyć się czegoś, co mi się zrobiło mniej więcej na studiach... Po prostu nałogowo uwodzę mężczyzn. Nie, nie flirtuję z nimi, ale mam takie sztuczki... Patrzenie w oczy, jakby był całym światem... Uśmiech tylko dla niego... Wysłuchiwanie tego, co mówi... Trzepotanie rzęsami, spuszczanie wzroku... A faceci się na to nabierają. Jak nie za pierwszym razem, to za którymś kolejnym zawsze. Bez względu na to, czy jest to tylko mężczyzna, który siedzi obok mnie w ławce kościelnej, czy sąsiad, którego mijam na spacerze z dzieckiem, czy mąż koleżanki. Wkurza mnie to, ale nie potrafię się powstrzymać. Może to dlatego, że jako nastolatka byłam zakompleksiona, nie miałam chłopaka... może sobie coś próbuję udowodnić. Nie wiem. Nie idę z tymi facetami do łóżka, nawet z nimi nie flirtuję, często potem w ogóle o nich nie myślę. Po prostu sprawiam, że zaczynają jeść mi z ręki, oglądać się ze mną, szukać mojego towarzystwa. To okropne.

Może po prostu coś sobie tym rekompensujesz? Brak zainteresowania męża? Albo stare kompleksy? A może twój ojciec cię olewał, nigdy ci nie powiedział, że jesteś ładna i wartościowa i szukasz tego u innych?

grzechem nie jest uwodzić, grzechem jest dawać doopy, dopóki nie dajesz jesteś ok

Też tak robię i też z nimi nie sypiam. Powodem dla którego zaczęłam tak robić, było to, że bardzo nie podoba mi się, że faceci potrafią podniecać się i sypiac z kobietami do których nic głębszego nie czują. Więc stwierdziłam, że skoro oni bawią się kobietami, to ja nimi też się pobawie, jednak nie dam im tego, czego chcą najbardziej :D I tak mi zostało, teraz tak robię nawet bezwiednie :P

Boże znowu wielkokropkowa wróciła i szaleje z prowokacjami. Widac miała chyba urlop bezpłatny, a teraz musi nadrobić:P

O co chodzi z tą wielkokropkową? Autorko, nie martw się. Też tak mam. To męczące, bo z jednej strony wyrzuty sumienia. A z drugiej to uzależnia, ta chęć sprawdzenia, czy się uda. Ja nawet uwiodłam naszego rektora, a taki był podobno świętoszek. A potem się przestraszyłam, że teraz będzie chciał coś więcej i jak mu nie dam, to mogę powiedzieć bye bye studiom. Wycofałam się i jakoś dotrwałam do magistra :D

Ale doktor nie przepuścił. ;-)