Znalam wspanialego chlopaka, szkoda ze nie zyje

Nie byl atrakcyjny, wrecz byl posmiewiskiem bo chudy, rudy, niski. Ale powiem wam, ze czulam do niego mega chemie a jak zmarl to rozpaczalam okropnie, przez pierwsze 3 miesiace CODZIENNIE laly mi sie lzy jak grochy w najmniej oczekiwanych momentach, pozniej juz nie mialam sily plakac ale czulam wewnetrznie taki bol i zal jakbym byla jego najblizsza osoba a to tylko dobry kolega. Minelo juz troche lat i nie spotkalam drugiej tak fantastycznej osoby. Pomimo, ze byl z biednej rozbitej rodziny, wysmiewany to nigdy nie tracil usmiechu i wiary w ludzi, wspieral innych, poswiecal sie dla innych, byl bardzo wartosciowy i madry. Nie powiem ze byl madry NA SWOJ WIEK, bo czasami ludzie 80 letni nie maja takich wartosci i madrosci jak on,mial tyle zalet,byl kochany,mial ogromne poczucie humoru ,byl energiczny a tak zostal skrzywdzony przez los... najpierw ojciec zostawil rodzine , biedowali , w szkole byl wyszydzany z tego powodu i tez z powodu wygladu, potem w wieku 20 lat zachorowal na raka... Do nikogo wczesniej nie mialam takich uczuc - bezinteresownosci, czulosc****elnego skupienia na nim i przekladania jego potrzeb nad swoje, do dzis sie wzruszam jak widze jego zdjecia czy filmiki,na jego grob nie chodze bo czuje sie okropnie, minelo juz 10 lat i nigdy nie poznalam nikogo lepszego...

Wzruszy mnie Twoj opis, Kochana. Zyj dobrymi wspomnieniami, kiedys sie spotkacie a na razie zyj...

Dziekuje, mam nadzieje ze cos jest po tej drugiej stronie... w sumie dzieki niemu nabralam wiary, dopuszczam mysl, ze moze...wczesniej bylam ateistka