Jestem zmęczona życiem, a mam dopiero 23 lata

Jestem już w mojej 7 pracy, dodatkowo w tym roku zaczęłam chodzić na studia zaoczne. Mam dosyć tego, że ktoś oczekuje ode mnie posiadania naiwności i ekscytacji przy wszystkim co robię. Jestem gdzieś po to aby wykonać swoje obowiązki, nie zadaję pytań. Nie jestem ciekawa świata i życia. Ludzi tym bardziej. Chcę wejść, zrobić co mam zrobić - wyjść i mieć spokój. Nie mam czasu na przejmowanie się pierdołami doktorów czy profesorów takimi jak "jeżeli nie zaliczycie w pierwszym terminie potrafię być bardzo mściwy i wtedy będzie Państwu trudno zaliczyć, prędzej czy później się to uda... za którymś razem.. ale się uda". Czuję się zmęczona. Żałuję, że pierwszą pracę zaczęłam w wieku 16 lat.

ja mam 17lat i mam dosc juz

To nie jest "pierdoła" tylko normalna uwaga ze strony kogoś kto cię udupi jak nie będziesz się starać

Dla mnie pierdoła. Pracowałam na tyle długo aby wiedzieć, że ta sztuczna otoczka wokół wykładowców ma za zadanie jedynie karmić ego. Standardy powinny być takie same: przychodzę, zdaję wychodzę. Może rok temu przejęłabym się edukację i łapałabym te wszystkie uwagi jako coś mega ważnego aby spełnić piorytet edukacji. Teraz co najwyżej machnę ręką. Chcę mieć materiały do nauki, nauczyć się, zapamiętać, wykorzystać w praktyce i tyle. Mam gdzieś to, że jeden ma koło klasy ulubioną roślinkę, której nie można podlewać albo to jaka tragedia się stanie kiedy nie zapamiętamy kilku pojęć. Życie wszystko weryfikuje. Nie jestem tak przestraszona porażki jak moi rówieśnicy. Uważam, że jest to coś na tyle nieodłącznego, że aż koniecznego aby iść dalej. Niech sobie zachowają teksty "ku przestrodze" dla kogoś naiwnego