Co ja mam zrobić w takiej sytuacji?

Cześć, wiem że to forum raczej dla kobiet, ale właśnie chyba potrzebuje kobiecej porady. Z moją dziewczyną jestem od roku. Nasz związek zaczął się dosyć szybko, spotkaliśmy się parę razy. To ja zaproponowałem ten związek, jestem jej pierwszym chłopakiem. Z początku coś czułem do niej, myślałem że to coś prawdziwego. Jednak po jakimś czasie zauważyłem że dużo nas dzieli, mamy inne pasje, poglądy i charaktery. Zaczęło mnie to denerwować, ale myślałem że to normalne, moje poprzednie związki podobnie wyglądały. Zależy mi na niej ale jednocześnie nie chcę z nią być. Prawdę mówiąc kłamię ją mówiąc "kocham Cię". Ona za to jest szczera i naprawdę mnie kocha. Boję się z nią zerwać ponieważ ma depresję, nie wiem co by zrobiła gdybym ją zostawił. Boje sie też że nigdy już sie tak prawdziwie nie zakocham (tylko raz w życiu naprawdę do kogoś coś czułem) i stracę osobę która mnie pokochała. Wiem, że to okropne, dlatego nie wiem co teraz zrobić. Najbardziej obawiam się że coś sobie zrobi. Ale chce też powiedzieć jej o moich prawdziwych uczuciach, bo czuję że duszę się w tym związku, mam też wrażenie że nie do końca dojrzałem do takich relacji. Co myślicie o tej całej sytuacji?

Na końcu piszesz, że masz wrażenie że nie dojrzałeś do takich relacji, to po jakiego czorta rok temu zaproponowałeś jej związek, wyznawałeś miłość "kocham cie" i przez rok ją zwodziłeś?

Jak sie dusisz w związku i jesteś z nią tylko z obawy ze sobie cos zrobi, to nie sa fundamenty dla zbudowania czegos trwałego i sensownego. Bądź delikatny, ale odejdź. Nie daj sie szantazować ,że sobie cos zrobi. Jest dorosła, a depresja nie odbiera człowiekowi mozliwości logicznego rozumowania.

21:18 Jak nie wiesz o co chodzi to chodzi o dostęp. Do dziury. Łatwy i szybki. Bez zbędnych pierdół. Tylko że nawet kundel bury się w końcu znudzi.

a możesz mi wyjaśnić na hooy proponujesz zwiazek dziewczynie, której nie kochasz?

Spotkaliście się parę razy, a ty już zaproponowałeś związek bo coś czułeś, co mogłeś czuć po paru spotkaniach, na pewno nie miłość bo to wymaga czasu i dobrego wzajemnego poznania. Moim zdaniem to takie trendy, że teraz każdy małolat musi szybko być w "związkach". Czyli kilka spotkań = już jesteśmy parą / w związku, a potem następuje dopiero kilka tygodni poznawania się i rozczarowanko = nudzi mnie, duszę się, nie mamy ze sobą nic wspólnego. No sorry ale tak to wiedzę. No i tym razem miałeś pecha, że dziewczyna ma problemy psychoemocjonalne, i faktem jest że jej depresja utrudnia ci odejście. Niestety masz dwa wyjścia, albo to ciągnąć i moze jej sie poprawi, wtedy odchodzisz, a jak się nie poprawi to się męczysz. Albo rozmawiasz z nią szczerze i mówisz jak jest.

Zaproponowałem, bo coś poczułem do niej, może też troche z desperacji. Teraz do mnie dochodzi, że popełniłem błąd. Wiem, że to bardzo nieodpowiedzialne. W jej przypadku odbiera, dlatego zastanawiam się czy nie poczekać aż w końcu zacznie chodzić na terapię (ciągle to odwleka).

Przed spotkaniem pisaliśmy bardzo dużo (kilka miesięcy). Tylko wiadomo jak to przez pisanie, nie da się poznać tak naprawdę człowieka

I nie chodzi tu wcale o seks bo nie robiliśmy tego nigdy

Śmieszą mnie takie teksty: jak.mnie rzucasz to sobie coś zrobię, nie potrafię żyć bez ciebie a w domyśle: co.ludzie powiedzą, miał być ślub a teraz mnie zostawiasz? Na taki szantarz jest jedną odpowiedz: to rób co uważasz i nie próbuj mnie szantazowac, nie mam zamiaru poświęcać swego życia by zadowolić ciebie. Sayonara dzdzowniczko, żabcia czeka. Za walizkę i do domu a potem do zabci.

Jedyne co na plus u ciebie przemawia, to to, że chociaż masz na tyle sumienia czy tam empatii, że jej z obrotu nie porzuciłeś i przejmujesz się jak ona to zniesie. A co do niej, jeśli jest opcja, że ma chodzić na terapie, namawiaj ją do tego, wspieraj ją w czasie terapii, niech stanie na nogi a potem sam zdecydujesz co dalej i czy chcesz to zakończyć.

gość dziś ale co ty bredzisz z takim tekścikami pełnymi jadu i goryczy, i gdzie autor pisze że dziewczyna go szantażuje że sobie coś zrobi?!

Żaden szantaż, ona mnie nigdy nie szantażowała. Namawiam ją ciągle na terapię, ale nie wiem czy w końcu się zdecyduje. Nie jest to też lekka depresja ale naprawdę ciężki przypadek. Często powtarza mi że jestem jedyną rzeczą która ją trzyma przy życiu.

Powiem tak, sam w to się władowałeś, bo od ciebie wyszła inicjatywa związku, ale trochę teraz przewalone, bo dziewczyna cały swój świat opiera na tobie :/ A jak było z tą deprechą, miała już ją os początku jak ją poznałeś, czy później to wyszło?

I jeszcze pytanie, jak jej rodzina, kogo ma czy i ją wspierają? I po ile macie lat?

Wiedząc że siedzi w syfie po uszy zwiazales się z nią z własnej inicjatywy. Głupota cię chyba zaboli jednak. Ona głupia bo widzi w tobie zbawce a ty głupi że obiecałes komus miłośc i ci się odwidzialo chwilę po.