Pierwszy raz?

Cześć dziewczyny! Zwracam się tutaj do Was z pewną bardzo ważną dla mnie sprawą, mianowicie - pierwszego razu. Mam 19 lat, mój chłopak jest w moim wieku. Oboje jesteśmy niedoświadczeni- on prawiczek, ja dziewica. Nie naciskamy na siebie w żaden sposób, bardzo się kochamy, planujemy wspólną przyszłość. Jesteśmy ze sobą półtora roku. Przez ten czas rozmawialiśmy o seksie, ale ostatecznie do niczego nie dochodziło (petting wchodzi w grę dosyć regularnie). Szczerze mówiąc ogromnie boję się wpadki (znam osoby w moim wieku, które pomimo zabezpieczania się po prostu "wpadły"). Jednocześnie bardzo bardzo tego chcę, uważam że to piękna i wspaniała sprawa i chciałabym, żeby to właśnie mój obecny chłopak był moim pierwszym seksualnym partnerem. Często ochota wzmaga się do takiego stopnia, że nie jestem w stanie normalnie funkcjonować, a później w nocy śnią mi się jakieś sceny erotyczne z nami w rolach głównych (hahah). Bardzo tego pragnę, jednak brnąc w to dalej, pewien etap w moim życiu się zakończy, a ja z tym krokiem stanę się doroślejsza i nie wiem, czy już teraz tego chcę.. Bardzo Was proszę, pomóżcie, podzielcie się może jakimiś swoimi doświadczeniami (mówię tu o dziewczynach w moim wieku i starszych, na pewno nie o 15,16-latkach) . Pozdrawiam cieplutko :)

Nie boisz się że będzie bolało? :) Jakiego ma penisa? :)

A skąd w ogóle takie głupie pytanie? Nie twój interes :)

No nie mój, dlatego pytam :P To ma znaczenie przy rozdziewiczaniu ;)

Nie boję się żadnego bólu, o to się nie martwię, jedynie o to, że mogłoby się to skończyć wpadką i o to że "utracę " coś już na zawsze, bezpowrotnie.

Rozumiem Cię. Bardzo go kochasz?

Jeśli się kochacie i chcecie tego oboje to porozmawiajcie o tym szczerze. Powiem Ci tak, ja wolałam tego specjalnie nie planować. Po prostu kiedy poczułam, że to już odpowiedni czas to miałam świadomość tego, że wydarzy się to w jakimś najbliższym czasie. Któregoś razu w końcu daliśmy się ponieść chwili dzięki temu oboje nie czuliśmy stresu, a przynajmniej go zminimalizowaliśmy :) Oczywiście najważniejsze jest zabezpieczenie. Ryzyko jest zawsze i trzeba być odpowiedzialnym.

Tak, kocham go, jestem tego pewna

W naszej sytuacji już parę razy chcieliśmy "ponieść się emocjom", jednak w pewnym momencie coś się blokuje. Nie wiem jak to do końca wytłumaczyć, chyba na tyle oboje boimy się konsekwencji, że myślimy tylko o tym. Oczywiście zabezpieczanie się to ważna sprawa, zdajemy sobie z tego sprawę i bez tego żadne z nas w życiu by się do niczego nie posunęło

A w przypadku ewentualnej ciąży bylibyście pewni, że razem wychowacie dziecko? Może jakbyście wiedzieli, że w przypadku ewentualnych konsekwencji będziecie razem, mniej byście się ich bali. Oczywiście i tak byście uważali.

Więc tym bardziej dajcie sobie czas, kiedyś nadejdzie ten moment. Miejcie przy sobie prezerwatywy i w końcu nadejdzie ten dzień. Skoro się blokujecie to widocznie jeszcze nie teraz, a planowanie tego "dnia" jeszcze bardziej będzie Was paraliżowało :) Nie przejmuj się, każdy kto podchodzi do tych spraw poważnie i jest odpowiedzialny przeżywa te sprawy :)

Planujemy wspólną przyszłość i wiem, że w życiu by mnie nie zostawił, gdybym zaszła w ciążę. Oboje jednak jesteśmy na tyle ambitni, że pragniemy dostać się na dobre studia, dziecko po prostu by to zepsuło, nie wyobrażamy sobie być rodzicami w takim wieku (moja przyjaciółka w moim wieku ma już męża i dziecko), widzę że jest szczęśliwa, ale co do mnie, to totalnie nie moja bajka i nie wyobrażam sobie takiego życia przez najbliższe kilka lat

Dlatego póki co czekamy, chociaż czasami bywa naprawdę gorąco i ciężko, bo chemia i pożądanie wypełnia dosłownie każdy zakamarek pomieszczenia, w którym się w danym momencie znajdujemy. Po kilku dniach rozłąki po prostu rzucamy się na siebie (uczymy się razem i często się widujemy). Nawet po kilku dniach rozłąki mamy taką "chcicę" kolokwialnie mówiąc, że hej. Stąd moje pytanie tutaj, bo czasami nie potrafimy tego odpowiednio "rozładować"

Zazdroszczę Ci tego :) Oczywiście w pozytywnym sensie. Ja już niestety mam to za sobą, jestem kilka lat starsza. Po prostu przeżywacie pierwsza wielka miłość i w końcu nadejdzie ten moment:)

Po prostu odnoszę takie wrażenie, że jeszcze nie chcę się plątać w sprawy "dorosłych", mój chłopak ma identyczne zdanie jak ja, ale czasami nawet petting nie wystarcza, po prostu chcemy być w takiej chwili jak najbliżej siebie, by przeżywać wszystko razem, nie oddzielnie... Nie czuję już takiej satysfakcji, czuję że to, co robimy w danym momencie mi już nie wystarcza i jest naprawdę dobrze, ale bardzo szybko znowu się nakręcamy, a przed seksem jednak się wstrzymujemy, chyba po prostu ze strachu przed ciążą i "poczuciem, że nie jesteśmy już dziećmi"