Coraz starsza i coraz głupsza jestem

To, że ze mną jest coś nie tak odkryłam już dawno. Jakoś zawsze byłam taka kluskowata, miękka i podatna na stres. Już jako dziecko przejawiałam jakieś symptomy odosobnienia i awersji do ludzi. Gdzieś, w którymś momencie więcej zaczęło się dziać w mojej głowie, niż w życiu, i o ile wychodziłam do ludzi i wtedy było dobrze, to przy powrocie do domu, wszystko się jebało, a zły humor wracał. Depresja, nerwica? Huj wie. Czasami się zastanawiam, czy to jeszcze minie, czy to taki okres, gdzie spierdoliłam sobie życie na tyle, żeby chwilę posiedzieć na dnie, a potem wstać? Ma ktoś podobnie?

mam podobnie, ambicje zamieniły sie w czyste przetrwanie. Codziennie rozgrzebuje błędy, które mi zwaliły życie. Jako że jestem introwertyczką, której nie cieszy sam kontakt z ludzmi to nie mam celu w życiu (bo rodzina to dla mnie synonim dyskomfortu) a moje dawne cele zawodowe sa nieosiągalne. Jak moi rodzice umrą to sie chyba zastanowię czy warto to ciągnąć

Ehhh... Jakbyś opisała moje życie. Kiedyś to jeszcze jakieś cele człowiek miał i ślepo się dążyło z roku na rok, od jednego celu do drugiego. A teraz tak naprawdę to samo tylko z dnia na dzień, tylko żeby przetrwać i nie myśleć zbyt dużo.

szkoła dawała dobre złudzenie sukcesu. Cel był klarowny, osiągalny i przychodził w każdy rok (z klasy do klasy, z roku na rok). Był tylko czysty potencjał. A teraz okazuje się że nic z tego potencjału nie wyszło, zycie 99.9% ludzi na tym świacie jest paskudne i nudne i takie będzie i moje. A jakie ty miałaś niestepnione ambicje?

Kiedyś myślałam,że moje życie będzie wyglądać bóg wie jak i że naprawdę będę czuć się szczęśliwa. A teraz z jednego szamba w drugie. Osiągnęłam to co chciałam i nic mi po tym. Ambicje wygasały, a ja już nie mam siły na nic. Zatopiłam się w tej przewidywalności, wszystko zaczęło mnie osaczać, nudzić, wręcz dołować. Małe rzeczy przestały cieszyć i tylko z dnia na dzień, tak żyje i nie widzę jakiegoś głębszego sensu. Nie żyje dla siebie, a dla innych. Życie przestało mnie cieszyć, o ile kiedykolwiek mnie cieszyło.