Rodzice nie cieszą się ciążą.

Nie wiem od czego zacząć. Znamy się z mężem od małego, jesteśmy ze sobą od 19 roku życia, 4 lata po ślubie. Mieliśmy kryzys, rozstaliśmy się. Powodem było staranie się o dziecko przez 3 lata. W maju w wróciliśmy do siebie. Właściwie to przyjechał po dokumenty związane z jego samochodem, a wylądowaliśmy w łóżku. Prawdopodobnie wtedy poczeło się nasze dziecko. Ostatnimi czasy jesteśmy cholernie szczęśliwi do tego ta informacja o ciąży. Nasi rodzice nie wiedzieli o naszym powrocie do siebie. Chcieliśmy nacieszyć się sobą. Wczoraj dowiedzieli się o rezygnacji z rozwodu i ciąży. Niestety chyba nie cieszą się z wnuka. Nie wiem co myśleć...

Im chyba nie chodzi o wnuka tylko ze do siebie wrociliscie. A jakie mieli relacje z mezem ?

Bardzo dobre. Traktowali go jak syna.

powodem rozstania były trzy lata staran o dziecko? rozstajesz się a potem ladujesz z nim w łóżku? ukrywasz przed rodzicami ,to nie dziw się ze mają anty nastawienie.Lepiej cię znają i z jakiegoś powodu maja obawy. Pewnie u nich mieszkalas,cicho sza a tu nagły powrót do faceta,to może być zaskoczenie dla rodzicow więc nie oczekuj szampana i konfetti.

Staraliśmy się o dziecko przez 3 lata. Dostałam świra, zmęczyłam siebie i jego przy okazji. Nie mieszkałam u rodziców. Zostałam w naszym domu, a mąż wynajął sobie mieszkanie.

Może po prostu są sceptyczni co do powoływania dziecka na świat w lekko niestabilnym związku? też bym się niepokoiła, gdyby córka zaszła w ciążę przypadkiem przy okazji ostatnich rozmów przedrozwodowych... fajnie, że się cieszycie i życzę wam szczęśliwego rozwiązania, ale z boku ta sytuacja wygląda inaczej. Dziecko nie może być jedynym spoiwem i nie rozwiązuje żadnych problemów w związku.

Nie zabezpieczyliśmy się, bo nie robiliśmy tego od 3 lat. W domu nie miałam prezerwatyw. Nie wierzyłam w ewentualną ciąże. A tu proszę. Nie były to ostatnie rozmowy przed rozwodem. Byliśmy a wlasciwie jesteśmy po pierwszej sprawie rozwodowej. Ale nie chcemy rozwodu. Decyzję podjęliśmy przed dowiedzeniem się o ciąży.

Rodzice są zdezorientowani tym, że się rozstajecie i schodzicie i w takiej atmosferze robicie sobie dziecko. A nie ciążą samą w sobie. Gdy zobaczą, że zeszliście się na dobre, a dziecko będzie mieć stabilny dom, wtedy ich niepokoje miną.

Będzie mieć stabilny dom. Będziemy najlepszymi rodzicami jakimi możemy być. Czekamy na nie długo. Zagubilismy się. Ale tak naprawdę uczucie nigdy nie wygasło.

Poki dziecko sie nie urodzi, nie ma sie co ekscytowac na zapas. Rodzice sadoswiadczeni, wiec wiedza, ze moze byc roznie.Jak uroddzisz,bedzie czas na radośc.

Może powinnam myśleć bardziej racjonalnie, ale spełniło się nasze marzenie. Walczyliśmy o dziecko przez 3 lata. Za chwilę będę obchodzić 30 urodziny. Mam pracę w zawodzie, wybudowaliśmy dom, ma męża, przyjaciela i kochanka w jednym i jestem w ciąży. Cieszę się i mam nadzieję, że wszystko będzie dobrze. Zawsze chcieliśmy mieć 2 dzieci, ale z drugim już nie wyrobimy się.

Skoro staraniami zameczylas siebie i jego to założę się że jak urodzisz to i tak się rozstaniecie. Dla ciebie na pierwszym miejscu będzie dziecko i zawojuje ci cały świat. Wiem co mówię. A mąż tego nie wytrzyma kolejny raz, kolejnego odrzucenia.

To, ze zaszlas nic jeszcze nie znaczy. Poczekaj az urodzisz, a do tego 9 dlugich miesiecy.

Przeszłam terapię u psychologa, teraz chodzimy razem. Dziecko będzie ważne, ale nie najważniejsze.

To jak długo chcesz w tej ciąży chodzić, skoro nie masz jeszcze 30 a już piszesz, że się z 2 nie wyrobisz. Ty po prostu jesteś głupia a to nie powód do radości dla rodziców.

W ciąży jest się 9 miesięcy przecież. Skoro tak długo staraliśmy o maleństwo za drugim razem powinno być inaczej? Pewnie nie. Dlatego nie mam ochoty ryzykować.

Wyrobisz się bez problemu, ja po trzydziestce miałam jeszcze troje dzieci, a pierwsze w wieku 28 lat

Nie dziwie sie rodzicom. To bardzo zle podstawy zeby sie o dziecko starac. Teraz jestes na haju wiec Ci nic do glowy nie przemowi ale poczekajmy te 6 miesiecy. Ty powinnas z mesem ba terapie dla par chodzic a nie do lozka. Za rok bedziemy czytac o samotnej matce...a mialo byc tak pieknue:O

Chodzimy na terapię. Ja uporałam się ze swoim problemem.

dopiero mi wnuk jak będą musieli się nim opiekować

Niczym się nie martw, daj im czas. Jesteś niestabilna emocjonalnie, rodzice mają uzasadnione obawy. Pokażesz im wszystkim, że kruzys minął, że dasz rady, zobaczysz że pokochają wnuka. A Ty na pewno jeszcze będziesz mamą jeżeli zechcesz.

Los dał wam jeszcze jedna szansę, nic tylko się cieszyć i nie zmarnować. Gratuluję

Jestem stabilna emocjonalnie. Jestem w ciąży, więc już jestem mamą. Więc co to znaczy ,,A Ty jeszcze będziesz mamą jeśli zechcesz". 19.05 dziękuję;).

Daj im czas. Wszystko podziało się tak a nie inaczej więc pewnie są w szoku i nie ogarnęli się jeszcze .

daje 2/10 ze to prowo.

Nie, nie jesteś jeszcze matką, jesteś kobietą w ciąży. Matka staniesz się w dniu porodu, kiedy obok ciebie pojawi się nowy człowiek. Póki co jesteś zafiksowaną na dziecku, infantylną dziewczynką, którą z mężem łączy tylko ciąża (jej brak was rozdzielił). Mam nadzieję że wszystko się uda, że czeka cię szczęśliwe rozwiązanie, ale szkoda mi twojego męża, bo teraz "miłość" do niego nakręca ekscytacja upragnioną ciąża. Po porodzie mąż boleśnie przekona się gdzie jego miejsce. Gdybyś poronila, odpukać, mam nadzieję że to nie nastąpi, ale jak wyglądałaby twoja relacja z mężem? Podejrzewam, że krótko..

Teraz ci się wydaje że się uporalas z problemem i dziecko nie będzie najważniejsze. Ja też tak mówiłam, moja ciąża to była wpadka, zawsze mówiłam że mój partner będzie na pierwszym miejscu albo przynajmniej na równi z dzieckiem. I co ? Gówno, syn jest całym moim światem, facet może nie istniec. A ty jak się staralas 3 lata to będzie jeszcze gorzej

Nie masz racji. Kocham go. Fakt w pewnym momencie zafiksowałam się na punkcie ciąży. W końcu była to jedyna rzecz, która nie udała mi się w życiu. Seks przestał cieszyć, był z obowiązku. Mimo że kochałam i kocham. Jesteśmy ze sobą od 19 roku życia, a zanym się całe życie. Nie policze ile dni spędziłam płacząc, dołując samą siebie. Mąż odszedł ode mnie. Zabrał najpotrzebniejsze rzeczy i wyprowadził się. Ja złożyłam papiery rozwodowe. Nauczyłam się żyć bez męża, przygarnełam dwa kociaki. Ale nigdy nie przestałam go kochać. Jeśli chodzi o moje kotki były traktowane jak dzieci, rozpieszczone, wytulone i wygłaskane. Nawet wczoraj siedziały z nami wtulone. A dzisiaj ? Nie ma z nami już jednego maleństwa. Dwie godziny temu zginął pod kołami samochodu kolegi męża.

Zakladalas już topik jak odeszlas od męża nudne to

Nie zakładałam topiku po odejściu od męża, bo to on odszedł ode mnie. Na forum głównie czytałam.