Nigdy nie wierzyłam w miłość dopóki

Nie poznałam jego :/ Spotykamy się od półtorej roku i on i ja boimy się miłości. Chociaż ciągle mu ją okazuję to nie umiem o tym rozmawiać i nie wiem kim dla niego w ogóle jestem. Raz patrzy na mnie tak jakby mnie kochał, a drugim razem jakby nienawidził. Bawimy się tak w ciuciubabkę, a życie mija między palcami i nie wiem już na czym stoję :/ Jestem zagubiona :/

Przykre :/

Ale pierdy, idźcie do psychologa

A żona jego co na to?

jak patrzy na ciebie z nienawiścią, to się mu raczej naprzykrzasz. (Raz spojrzałam na psa sąsiada, który szczekał na mnie) z nienawiścią i uciekał z piskiem, tak samo spojrzałam na kocura który lizał sobie jaja, też się wystraszył i poszedł sobie. Czasami nie trzeba słów, wystarczy spojrzenie

Pewnie jest zajęty?

Niektóre kobiety całe życie lubią sobie wmawiać, że się je kocha, tylko dlatego, że one kochają. Lata mijają, a one, nawet jak bite, upokarzane, traktowane jak piąte koło u woza, mają na celu wmawiać sobie, że tak wygląda miłość bo ona MUSI wiązać się z cierpieniem. :D Godne współczucia jesteście z takim myśleniem :D

7.42 zgadzam sie

Zakochałam się w mitomanie. Nic mi w nim nie przeszkadza, tylko brak realności bycia razem. Nasze palny, nie wiem jak odbierać, czy mam czekać w nieskończoność?

Przykre to :/