Strasznie.

Masakra. Mam strasznego ojca, przez którego mam myśli samobójcze. Niszczy od środka. Psychicznie. Wypomina coś, co miało miejsce rok temu. Jest zwykłą nastolatką. Ale odkąd żyje, nie usłyszałam od ojca, bo od matki tak... Nie usłyszałam: dobrze ,że jesteś córeczko. Zamiast tego codziennie słyszę: nie masz co robić, wstrętny bahorze. Musisz wyć? Do tej pory udawałam silną dziewczynkę. Ale koniec z tym. Pokazałam swoją twarz. Byłam silna w dzień, a płakałam w nocy. Teraz jest inaczej. Nie chowam się pod kołdrę, płaczę otwarcie, ale i tak mój ojciec jest taki jaki był. Kiedyś mama zapytała się, czy on nas (mnie, siostrę) kocha. On powiedział, że ma nas dość. Może czasem pomaga, ale dałabym sobie bez niego radę. Mam ochotę mu wykrzyczeć w twarz jedno zdanie: PRZEPRASZAM ZA TO, ŻE SIĘ URODZIŁAM. I potem uciec gdzieś, byle daleko. Pomóżcie,co robić? I nie mówcie, że wszystko się ułoży. Jakoś nie działa.