Jestem strasznie przeciętna

Kiedyś było inaczej. Miałam jakiś styl, swoje zdanie, zainteresowania. Marzenia o karierze naukowej. Aż pewnego dnia dotarło do mnie, że to co robię nie ma sensu. Nie ma nauki o jakiej marzyłam, a nie mając pleców i poparcia nie utrzymam się na uczelni. Odeszłam, poszłam do pracy. Wtedy się wszystko zaczęło walić. Zaczęło się zwykłe życie, codzienność. W dodatku bardzo źle zarabiałam. Teraz jest o wiele lepiej finansowo, ale ze mną już nie. Czuję się przegrana, zrezygnowana. Nie mam pomysłu na siebie i odwagi. Mój chłopak zwodzi mnie od 4 lat. Chciałabym stabilności, rodziny. Ale te pragnienia wydają mi się okropne - jestem przez to zerem, bez ambicji. Nie wiem co robić dalej. Teraz po prostu dryfuję.

Znajdź sobie FACETA a nie CHŁOPAKA, widocznie oboje jesteście dziecinni żeby tak o sobie mówić w tym wieku

A co to za zainteresowania, że nie ma takiej nauki?

Zainteresowana naukowe. Chcesz być w nauce to się musisz orientować w swojej dziedzinie. Teraz nie mam po co. Jestem zwyczajna, jak setki ludzi wokół. To było moje największe marzenie - robić coś dla ludzi, zmieniać świat. Tylko w pewnym momencie marzenie zamieniło się w koszmar, a ja uciekłam w zwyczajność. Teraz się duszę, nie widzę sensu takiego życia.

Nic konkretnego nie napisałaś.

Ona chce byc jakas ksiezniczka i chce zycia jak w bajce czy filmie sensacyjnym a tu lipa bo zycie to nie film. Wygorowane wymagania od zycia ma i tyle.