Od roku nie użyłam słowa "mama"

Cześć, mam 17 lat, w październiku zmarła moja mama, nie potrafię sobie z tym poradzić, to juz prawie rok a ja dalej codziennie płacze, nie wiem juz co mam robić... jak widze osobę w moim wieku idąca z mama to od razu mam łzy w oczach, jak w szkole ktos mowi cos o swojej mamie to samo.. lzy w ocZach. Nie mam juz sily, tata leczy sie u psychiatry bo tez nie potrafi sobie z tym poradzic wiec nie mam w nikim wsparcia. Udaje, ze jest ok, ale jak zostaje sama od razu zalewam sie łzami. Bylam bardzo zzyta z mama, wszędzie zawsze razem.... nie piszcie ze czas leczy rany bo jest to nieprawda, mam wrażenie ze jest coraz gorzej i coraz mocniej tęsknię, nie ma dnia żebym o niej nie myślała. Przez kilka lat musiałam patrzeć jak cierpi i choroba zzera ja od środka co nie bylo dla mnie latwe... patrzeć na umierająca mame, której nie mogę pomóc. Duzo osob sie ode mnie odsunelo bo nie chca rozmawiać z wiecznie zdepresowana, pesymistyczna osoba.. ale jaka mam byc? Jak mam patrzeć optymistycznie na świat kiedy straciłam najważniejszą osobę w moim życiu? Wiem, ze nigdy sie z tym nie pogodze, brakuje mi jej bardzo, nikt mnie tak nie kochał jak mama.... mam tylko nadzieję ze w niebie jest jej lepiej i nie cierpi juz tak bardzo jak wcześniej. Chciałabym ja przytulić, porozmawiać, a pozostało mi zapalić znicz i mówić do grobu. Kochajcie i szanujcie swoje mamy, bo ja nawet nie mam do kogo powiedzieć "mamo". Dziękuję

Moja zmarla w listopadzie. przeczytalam mnostwo ksiazek o zyciu pozagrobowym

fu.ck u kafeterio. Pisze do dziewczyny a post jest uwazany za spam

Niestety autorko nie moge ci odpisac. Jeb.ana kafeteria uwaza moj post za spam. Ale jak ci napisze d******* to przejdzie.

Jest taka niepisana zasada ,że aby było lżej ,to musi minąć rok. Rok przeżycia sememu tego co przeżyło się razem . Oczywiście może to potrwać dłużej. Radzić ciężko ,bo każdy jest inny ,a ból psychiczny często zmienia się w fizyczny . Może na początek coś dla siebie ,jakiś sport pasja zależna tylko od ciebie ,to da ci ucieczkę myśli ,wzmocni ducha . Psycholog by nie zawadził skoro sama nie wiesz jak uciec myślami od tragedii .

Wspolczuje autorko Ci bardzo. Ja tez tak cierpie juz 5 lat. Sprobuj zblizyc sie z tata. Moj znalazl kochanke po 3 miesiacach i sama cierpie.

I jak kochac tego Boga skoro takie rzeczy czyni nam ludziom. Czasem trace wiare..

Moja mama odeszła 4 miesiące temu. Co za ból. Codziennie o niej myślę, modlę się. Tęsknię.