Jestem przegrywem

Nie wiem po co to piszę, ale jestem w totalnym dole. Od pół roku nie mam na nic siły, codziennie snuję się po kątach, nie mam siły nawet posprzątać. Dodatkowo 2 dni temu wyrzucili mnie z pracy za niedopełnienie obowiązków. Pracowałam fizycznie, za najniższą krajową, zwyczajnie nie miałam siły już dźwigać pudeł. Zanim, się przyczepicie do nieuctwa - jestem na dziennych studiach,trudno znaleźć inną pracę, bo w 90 procentach przypadków wymagają dyspozycyjności. Łapię się wszystkiego, bo chciałam zarobić na studia podyplomowe i pomóc rodzinie finansowo. Nie mam już siły walczyć o nic. Kilkanaście lat walczyłam z zaburzeniami psychicznymi, teraz znowu jest gorzej. Nie mam nawet komu tego powiedzieć, odsuwałam się od ludzi, aż zostałam sama. Nie umiem już ani pracować, ani wchodzić w relacje z ludźmi. Mam 23 lata, jestem zupełnie sama. Czuję, że nie mam ochoty żyć, że nigdy nie dopasuje się ani społecznie, ani zawodowo. Dawałam z siebie wszystko, a mimo to, nie zdołałam zrobić tego co mi kazali Mam silne napady lęku i paniki, konsultowałam to już z wieloma "specjalistami" i nadal zmagam się z tymi objawami, nie widzę żadnej poprawy. Nie mam siły żyć i codziennie walczyć o każdą decyzję, o każdą czynność, jestem totalnie wykończona i przerażona życiem. Błagam, jeśli ktokolwiek z Was miał podobnie i otrząsnął się z tego i wie jak to zrobić, napiszcie.

Idź do call center, lżejsza praca.

A na depresję niestety nie ma lekarstwa, każdy musi sobie sam uświadomić po co chce żyć.

Miałem a w sumie mam podobnie, nie da się tego wyleczyć a w każdym razie ciężko jest, ale można załagodzić troche. Co mi się udalo na jakiś czas

natychmiast znajdz prace w internecie pra e w niemczech pracownik produkcji, pakowanie. zarobisz, odlozysz. w tym tygodniu juz jazdobadz, jedz ofert jestmnostwo.