Widziałem dziś krewnego. Przygnębiające doznanie.

Szedł pochylony. Bardzo się postarzał przez te wszystkie lata. Chciałem podbiec, powiedzieć cześć. Nie zrobiłem tego. Nasze rodziny są od lat skłócone. Chyba dziś już nawet nikt nie pamięta o co się zaczęła ta kłótnia. Pokoleniowa sprawa. Ale pamiętam go z lat, gdy jeszcze wszystko było dobrze, gdy rozmawialiśmy, śmialiśmy się, gdy zabierał mnie jako malego jeszcze wtedy chłopca na ryby. Żal człowieka. Dziś schorowany, pochylony wiekiem, jest zaledwie cieniem czlowieka, którego pamiętam z dzieciństwa. W pierwszyn odruchu chcialem wstać i podejść, gdy zbliżał się z dala. Jednak zamiast tego ukryłem twarz w smartfonie i siedziałem z nisko opuszczoną głową modlac się, by nie poznał mnie przechodząc. Nie poznał. Wolno powłócząc nogami przeszedł niedaleko ławki na której siedziałem. Zapatrzony gdzieś przed siebie nawet nie zwrócił na mnie uwagi. Dopiero gdy minął odważyłem się podnieść głowę. Cien dawnego czlowieka. Nawet ramiona miał takie chude. Przyszla mi dziwna myśl do glowy, że widzę go ostatni raz w życiu. Taki żal scisnął mi serce...