Przemijam

Hej! Nie mam pojęcia od czego powinnam zacząć. Mam tylko szesnaście lat, a czuję się jak stara dwudziestopięciolatka - budzę się codziennie, patrzę w lustro i widzę przepiękną, delikatną nastolatkę(to nie tylko moje zdanie, wszyscy chcą mnie w*****ać, ale ja nie jestem puszczalska), królową szkoły, próżną nastolatkę... no ale problem tkwi w tym, że idę do nowej szkoły, do liceum, w którym nie będę już tak samo popularna i szanowana jak w gimnazjum. Nikt nie będzie już na mnie zwracał uwagi, a z każdym kolejnym rokiem, w którym zbliżę się do napisania matury, będę myślała o tym, że dorastam, że np. w wieku dwudziestu dwóch lat będę już starą rurą. Boję się, że uroda przeminie wraz z wiekiem... No, dodatkowo mam wrażenie, że cały czas marnuję dni, że siedzę w domu i płaczę nad swoim marnym losem. Jak pozbyć się depresyjnych myśli i wykorzystać swoją młodość? Myślicie, że jak już będę miała dwadzieścia dwa lata i będę mogła określić się mianem starej, to będę też brzydka?

Jezu, co za pusta, płytka idiotka :O

Dlaczego tak uważasz?

Z takim podejściem? Na pewno !!!

Boże :( a może powinnam być milsza dla ludzi i nie przejmować się tak bardzo ich opinią? powinnam stać się brzydka? ale to niemożliwe...

jak taki młotek moze isc do liceum?wez spiertalaj do bajek pusta kretynko.i pozdrow matke starą rure.

Hahahaha

No bo ja jestem świetna z polskiego, historii i angielskiego, miałam po stówie z polaka, obydwu angielskich i 88% z historii. :( tylko z matmy i przyrodniczych jestem okropna, ale to już nie moja wina, tylko tych brzydkich nauczycieli, którzy myślą, że ładnym ubraniem(chociaż i tak nigdy nic ładnego i drogiego nie założyli) coś w swoim wizerunku zmienią.