Czy jestem potworem jesli ucieszyla mnie smierc mojej siostry?

Nie chcę podawac za duzo szczegolow by mnie nikt nie rozpoznal. O moich uczuciach nikt nie wie, przed rodzina i znajomymi udawalam wielce zasmucona, ale w duchu cieszylam sie. W skrocie: Przyszlam na świat jako drugie dziecko, młodsze. Starsza siostra na wozku, mocno uposledzona. Lekarze dali jej kilka lat zycia, przezyla kilkanaście. Moje dziecinstwo to był koszmar i ciagle wyrzeczenia. Rodzice dbali glownie o nia, klocili sie o nia... A ona sie slinila, buczala... Nie umialam jej kochac. Gdy juz bylam jako tako świadoma, mialam z 11lat to czekałam az ona umrze. Umarla dopiero gdy ja skończyłam 17lat. Mam żal do rodziców o zniszczenie mi zycia. Możecie mnie wyzywac. Gdy inne dzieci bawily sie z rodzicami, dziecmi, rodzenstwem ja patrzylam jak ona robi miny, robi pod siebie, rodzice ją pielęgnują i nie maja dla mnie czasu. Jedynie dziadkowie sprawiali, ze mialam po co zyc.