przyszłam, żeby odejść

Jak każdy zresztą. Kubek na stole. Pusty. Późno. Ktoś krzyczy za oknem. Jutro przyjdę. Nie wie, że to niepewne. Nieprawda.

Jak to jest, pyta mnie podróżnik w pociągu. Nie wiem, odpowiadam. Bo przecież jadę w tym samym wagonie, w tym samym kierunku, ani wcześniej, ani później. Mówią, że najczesciej brzeg pęka, bo najmniej trwały. Chciała naprawić. Skleiła. Co z tego, jak wazon wody nie trzymał?

W czym pomòc.

Drzewa już nie tańczyły za oknem. Martwe stały. Nieme.

Chyba już coraz bliżej stacji docelowej.

Pociąg do celu musi dojechać. Taki pociąg tylko czasem za wcześnie przybywa.

Przyłożyła dłonie do szyby. Noc kwiaty na niej wymalowala. Przez okrąg monety dziesięciokrotnej świt obserwowała.

Zaczynać musisz na otwarty morzu... Całe życie zaczynala. W oceanie. Na marne.

To wszystko już było. Wszystkie zale. Krzyki. Lamenty. Rybitwy wiosna nad stawem krzyczące. Żuraw w oddali lecący. A może jednak Feniks?

Nie wiem i tak bardzo uwiera, że wiedzieć już nie będę.

spotkasz go jeszcze ?

Kogo?

V

C

Odeszłam

Do miasta trzeba dojść. Nie ma innego wyjścia. Ostatni PKS odjechał godzinę temu. Ściskam w ręku walizkę, wlokę się w kierunku wyjścia ze stacji kolejowej. Droga dalej kamienna, poniemiecka. Niewygodna. Wieczór już. Słońca prawie nie widać. Zapach, jakiego już nie pamiętałam.

Po kilkudziesięciu metrach zatrzymała się. Przymknęła oczy. Wciągnęła powietrze pachnące trawą świeżo skoszoną. Tak, z całą pewnością to był ten sam moment.

Spojrzała na zegarek. Dochodziła dwudziesta. zegar na pobliskim kościele odezwał się cztery razy. I zamilkł. Zawtórowały mu tylko psy za ogrodzeniem mijanej chałupy.

Przyspieszyła kroku. Przed północą chciała dotrzeć do miasta. Walizka, turkocząc na kocich łbach wydawała zdawała jej się wtórować jej niewesołym myślom.

Nagle usłyszała za sobą krzyk. Nie, raczej jęk. Odwróciła sie. Na ogrodzeniu siedział w kuckach człowiek ubrany na czarno.

Reżyser spojrzał na niego i zaśmiał sie gardłowo. - Może następnym razem - rzekł, odzyskując na chwilę równowagę ducha. - Tym razem posadźmy na płocie kota. Aktorka nie chciała się zgodzić. Spojrzała na dekorację, na leżącą u jej stóp wypełnioną gazetami walizkę i prychnęła: - Żaden kot. Co najwyżej kogut... - po czym dodała po chwili - albo wielbłąd.

Na co wielbłąd obrażony czmychnął za kotarę.

Entliczek, pentliczek... powtarzała w myślach. Światła miasta były coraz wyraźniejsze. Wycieraczki pracowały rytmicznie usypiając ją. Nie mogła zasnąć. Z pokoju obok dobiegał odgłos wiertła dentystycznego. Burza przechodziła nad miastem. Prądu nie było w całej okolicy. Może uda się uniknąć tym razem wiercenia. Schody były drewniane, gabinet na górze. Z zewnątrz wchodziło się do ciemnej sieni.

Ile jest odmian chłodu?

i co ty biedna z tym wszystkim zrobisz? - zapytał pyton, wijąc się w zaroślach :P

Pytony nie mówią.

Jesteś?

nie poddawaj w wątpliwość, co robią pytony :p

Spadaj

Ależ ty go kochasz. Tak bardzo, że nawet przed sobą do tego się nie przyznasz. Umrzesz w zakłamaniu? Uczesana, gotowa bez końca czekać na potem.