Niczego nie czuje

Obserwując innych ludzi czuję się odosobniona. Od małego stroniłam od jakichkolwiek uczuć, nie lubiłam gdy ktoś mnie przytulał ba, nie dawałam się nawet dotknąć. Uczucia i emocje zawsze były według mnie słabością i uwierzcie mi że bez nich żyło mi się świetnie. Jako nastolatka nie traciłam czasu na zawirowania miłosne za to wykorzystywałam go na dobrą zabawę, poznawanie nowych ludzi, miejsc gdy to koleżanki leczyły w domu złamane serca i traciły lata płacząc za tymi o których istnieniu w tym momencie zapewne nawet nie pamiętają. I tak mijały lata, wydoroślałam, wybawiłam, rozejrzałam dookoła i I zadałam sobie pytanie kim jestem? Zawsze określana jako zimna, oschła, odrzucałam uczucia innych wobec mnie, szukałam zabawy (najlepiej krótkotrwałej) bo często bywałam znudzona, niezobowiązujących relacji bo nigdy do nikogo sie nie przywiązywałam. Relacje kończyłam jak na pstryknięcie palcem, nic nie robiło na mnie wrażenia. I nie czuje nic. Nie wiem co to miłość choć teraz jestem w związku. Każdego dnia widze jak bardzo mnie kocha, jak na mnie patrzy, jak o mnie dba i jest mi wstyd i czuje sie najokropniejsza na świecie bo ja nigdy mu tego nie dam. On wierzy że go kocham i ja też chciałabym w to wierzyć, ale nigdy nie kochałam i nie zaczne bo nie wiem co to znaczy. Powiedzcie mi czy dla jego dobra powinnam to zakończyć? I dać mu szanse na związek z kimś kto odwzajemni jego uczucia? Choć już próbowałam ale zżerały mnie wyrzuty sumienia i po prostu nie mogłam patrzeć jak cierpi bo mimo wszystko zależy mi na nim. Ale tez nie moge znieść jak cierpi gdy nie daje mu żadnej czułości i jestem dla niego oschła, a nie potrafie tego zmienic bo nie potrafie zmienic siebie, uczucia sa po prostu wbrew mnie i robiłabym to na siłe. Czy moze powinnam pozostać i wierzyć że coś sie zmieni? Że ja się zmienie?