Nadmierna kochliwość. Wystaczy że wymienię z facetem parę zdań ja już zakochana.

O czym może świadczyć takie zachowanie i co mam zrobić, aby to uspokoić? Bo jestem przed 30. Męczy mnie to już po prostu. Chcę się zakochać w kimś, kto się do mnie zbliży. Nie w ludziach, którzy są po prostu uprzejmi. Problem jest np. w pracy. Wiem że to głupie, ale przez te 8 h spędzanych codziennie potrafię się do kogoś przywiązać. Potem często lubię sobie "wyobrażać" że zbliżamy się do siebie bardziej. Wystarczy, że kolega obok będzie miły, uśmiechnie się, będzie rozmawiał ze mną - zresztą jak z każdym, to zaczynam się w nim zauraczać, zachowywać niezręcznie, rumienić. A przecież tu ludzie przychodzą tylko dla pieniędzy. Nikomu o tym nie mówię, nie okazuję tego, nie inicjuję kontaktu z drugą osobą bo porażka byłaby dotkliwa. Wprawne oko jednak zauważy, że jest coś nie tak w moim zachowaniu. Zawsze czekam aż to minie. Jak mija to pojawia się od razu nowa osoba.

Uzależnienie od emocji. Nic więcej.

Tak, chyba lubię sobie urozmaicać życie w ten sposób. Szczególnie w pracy. Lubię sobie też wyobrażać dużo rzeczy. Ciekawe, czy dużo ludzi tak ma.