Moje życie

Bardzo długo zabierałam się, żeby gdzieś to napisać, ale po prostu muszę. Wiecie, co to jest BDSM? Nie? To dobrze. Teraz, w epoce 50 Twarzy Greya, wszyscy myślą, że BDSM jest kolorowe, kończy się na klapsach i wiązaniu, ale gdzie w tym wszystkim jest całkowite oddanie swojemu panu? Ból psychiczny? Myślicie, że to, co jest tam pokazane, to jest prawdziwe BDSM? To jest 1/30 wachlarza możliwości. Tak, wiem, 18-letnia dziewczyna nie powinna o tym wiedzieć. Gdybym miała pisać wszystko o sobie w jednym wyznaniu, to wyszłaby z tego książka. Zacznę od początku, tak będzie najlepiej. Jak od młodej, gnębionej, bardzo wierzącej w Boga dziewuszki zmieniłam się w nimfomankę, ba, czasami nawet mówię o sobie "d****a", chociaż nigdy nie biorę za to pieniędzy. Mając 11 lat wiedziałam już wtedy, że coś jest nie tak, już wtedy oglądałam pornografię, masturbowałam się. Może i nie byłoby to dziwne gdyby nie fakt, że to było... "inne" porno. Na początku, owszem, były to opowiadania erotyczne, jakieś delikatne filmy.. do czasu. Kiedy trafiłam na forum o BDSM, mój mózg jakby przeszedł transformację. Wyobraźcie sobie mała dziewczynkę, która bawiła się jeszcze lalkami i trafia na TO. Nie czułam szoku, chodziłam wiecznie podminowana i budowałam swoją wiedzę na ten temat. Spędzałam całe dnie oglądając wiązane kobiety, pie*dolone ogromnymi k****ami, wibratorami... Zakute w dybach...było tego mnóstwo. Czytałam fora. Zamknęłam się w sobie i BDSM było moim zajęciem, rodzice nic nie podejrzewali, do teraz nikt nic nie wie. W ciągu dnia jestem przyjemną dziewczyną, która chce iść na medycynę, uczy się i pomaga każdemu. Przychodzi noc i zamieniam się w sukę. Mając 12 lat pocięłam się, żeby zobaczyć, jaki jest ból zadawany samemu sobie - nie myliłam się, że cudowny. Mając 13 lat zaczęłam pisać z pierwszym w moim życiu mężczyzną. Reszta kiedy indziej. I tak czuje się za bardzo obnażona. Zresztą... obnażam się co noc.