boję się że zostanę starą panną

wiem, mam dopiero 24 lata a nie 42 ale w ogóle nie układa mi się w relacjach z facetami. właściwie nigdy nie miałam chłopaka. 2 lata temu spotkałam się z jednym z portalu randkowego ale nie mieliśmy o czym gadać rozmowa się nie kleiła i spotkanie okazało się ostatnim. może za dużó pisaliśmy przez internet, bo spotkaliśmy się dopiero po 3 miesiącach pisania. Ostatnio spotkałam się z innym, spotkaliśmy się po tygodniu pisania. Super nam się gadało, jakbyśmy się znali całe życie a nie widzieli pierwszy raz. pod koniec tego spotkania zaczęliśmy się namiętnie całować. było cudownie. tylko zerwałam z nim znajomość na drugi dzień z jednego powodu. on jest rolnikiem i ma duże gospodarstwo, znajomi mówią na niego 'rolnik szuka żony', i mówił mi że każda jak słyszy o tym gospodarstwie to wieje. Niestety, ja też zwiałam. Nie mam ochoty robić u kogoś na siłę na gospodarce. Troche załuję że z nim zerwałam znajomość, bo z niego super facet, ale to gospodarstwo, to jest wada nie do przejścia. Moją wadą jest też to, że jestem nieśmiała i nie umiem gadac z facetami. dlaczego? ten chłopak. gdyby nie ta gospodarka był super, i gdyby nie to gospodarstwo byłabym w stanie za niego wyjść choćby dzisiaj. Boję się, że już nie spotkam faceta, który mnie będzie chciał i zostanę starą panną. dlaczego? no dlatego, że oprócz niego nikt tak o mnie nie zabiegał, a ja już jestem tak zdesperowana ze chyba to widać i nei wiem może faceci sami uciekają. brakuje mi bliskości, seksu, czy żeby po prostu ktoś mnie przytulił...

sperma połykasz ?

tak, z tym nie mam problemów, połykam.

Daj spokój. Jestem tylko rok starsza od Ciebie i stwierdzam, że nie ma się do czego spieszyć. Po co Ci mąż i dzieci? Przecież to ciągły kierat i dbanie o potrzeby innych, a zaniedbywanie siebie. Jak miałam z 22 lata to też byłam taka zdesperowana jak Ty teraz. Matka mnie cisnęła: "szukaj chłopaka, musisz już myśleć poważnie o życiu, zaraz wszyscy najlepsi będą pozajmowani, ciężko jest żyć samemu, zawsze lepiej z kimś bla bla". Efekt taki, że jestem w związku, który mnie nie satysfakcjonuje, jestem z tym facetem, bo można na niego liczyć, bo taniej razem, bo uzupełniamy się. Ile bym dała by być teraz na twoim miejscu, wybierać, przebierać, chodzić na randki i cieszyć się życiem. Zatęsknisz za tą wolnością jak zamieszkasz z chłopakiem. U mnie jest tylko: "co na obiad? dzisiaj wstawiasz pranie? samochód się zepsuł". Nie idealizuj życia w związku, bo to ciężka harówa. Pozdrawiam.

Radziłabym Tobie: a) zapisać się do jakiejś szkoły czy kurs, może interesuje się florystyka albo chciałabyś nauczyć się decoupage, cokolwiek by mieć hobby i zająć czas b) wylaszczyć się, zadbaj o siebie, może zmień kolor włosów, idź na siłownię, podpatrz jak malują się dziewczyny na yt, zrób coś by czuć się lepiej c) zmuszaj się do aktywności i spotykania z ludźmi, mogą być to dawni znajomi ze szkoły, niekoniecznie chodzi o randki. Powinnaś zmienić nastawienie, bo może faktycznie wieje od Ciebie desperacją i chłopaki uciekają. Musisz uwierzyć, że jesteś fajną dziewczyną i twoje szczęście nie jest zależne od posiadania faceta. Lepiej być samemu niż w nieudanym związku.

Z tego co widać nie masz wykształcenia, pracy zapewne też nie. Może masz chociaż bogatych rodziców? Co ty chcesz wnieść do związku?

Gdzie wyczytałeś/aś, że autorka nie ma pracy i wykształcenia?

Wykształcenie nie ma nic do rzeczy. Kiedy studiujesz, tak na poważnie, bez odbijania się, to nie ma czasu na pierdoły i szukanie faceta, wszędzie, gdzie jest jakaś szansa, że się znajdzie. Koleżanki ze średnim, które podjęły pracę zaraz po szkole, albo te z konkretnym zawodem miały więcej czasu i możliwości znalezienia męża. Większość singielek ma wyższe, zawsze mówią, że są szczęśliwe, kochają podróże, a rodzina, dzieci, gorsze od nowotworu. Miałam zaszczyt, a może pecha, pracować z takimi. Mężatki też są trudne, bo nie każda potrafi poukładać sprawy w taki sposób, że praca nie koliduje ze sprawami rodzinnymi, ogólnie mało kto jest zadowolony z życia, zawsze coś nie tak, zawsze źle :-(