Jak odciąć pepowinę od rodziców?

Witam was kochani. Przedstawię trochę o sobie. Mam 16 lat i przez ostatnie dwa lata miałam problemy związane w różnymi schizami. Były one związane z rzeczą której żałuje. Miałam wtedy duże poczucie winy i wyrzuty sumienia względem rodziny. Wreszcie zaczęło się układać ale od niedawna widzę kolejny problem. Zauważyłam ze wypracowałam sobie jakiś dziwny mechanizm. Podczas gdy wszyscy olewają swoich rodziców to ja mam jakiś wewnętrzny przymus mówienia im o wszystkim bo coś mi każe. Mam wrażenie ciągłej kontroli s ich strony choć nie jest tak, ale nawet zwykle pytanie z ich strony tak odbieram. Zaczęła wkurzać mnie obecność moich rodziców a jednocześnie wyrzuty siemienia ze względu na to ze myśle tak o swoich rodzicach. Dodatkowo narzucam sobie myślenie o nich, o ich problemach... nie umiem przestać. Nie umiem zrozumieć ze jestem osobną osobą tak jak każdy z nas. Mam wrażenie ze muszę się im podporządkowywać bo mogą być smutni choć to trochę bezpodstawne. Ciagle myśle o tym ze może w przyszłości będę mieć wyrzuty sumienia jak się wyprowadzę. Nawet mam wyrzuty sumienia jak za ich plecami wypije coś... to jest dziwne... myślicie se to okres dojrzewania xzy coś więcej?

Psychiatra się kłania!

Problem leży we mnie?

Okres dojrzewania, to skrajnosci. Jedni widza w rodzicow idiotow i wrogow i nie chca miec z nimi nic wsoplnego, inni reaguja, tak jak opisujesz, jeszcze inni mieszaja jedno z drugim (nie cierpia rodzicow i maja w zwiazku z tym wyrzuty sumienia). Sprobuj przestac wciaz myslec o rodzicach, skup sie na wlasnym mlodym zyciu, wszystko sie z czasem ulozy.

Nie daje rady nie mogę przestać o tym myśleć. A jeszcze teraz ktoś napisał ze powinnam iść do psychiatry

Błagam pomóżcie mi

Jak wyobrazasz sobie pomoc na kafeterii? Kazdy ma inne zdanie, tobie to niec nie pomoze, poniewaz " nie mozesz przestac o tym myslec". Wyglada troche na obsesje, wiec porada specjalisty (psycholog, psychiatra) jest jak najbardziej wskazana.

Ale jak mam o tym powiedzieć rodzicom

Jesteś ok.

Jestem ok tzn?

O czym powiedziec rodzicom? Czy w wieku 16 lat chodzisz do lekarza z rodzicami za raczke?

Potrzebuje ich zgody na psychologa przynajmniej w mojej szkole a nie ma innego najblizego psychologa w moich okolicach

Jest jakieś inne rozwiązanie? Myślicie ze to w nich problem czy we Mnie?

Up

Udaj sie do lekarza rodzinnego albo jakiegokolwiek i wytlumacz sytuacje. Jezeli uzna za stosowne, to skieruje cie dalej. A rodzicow popros o zgode na konstultacje ze szkolnym psychologiem, poniewaz chcesz zasiegnac porady. Nie musicz rodzicom mowic, na jaki temat. Nie dramatyzuj, przeciez nic sie nie dzieje, w takim wieku to albo wciaz mysli sie o chlopaku, ktory sie podoba, albo o aktorze, w ktorym jest sie zakochanym, albo piosenkarzu, albo, jak w twoim przypadku, wciaz o rodzicach, chociaz to chyba nalezy do absolutnej rzadkosci u nastolatkow, rodzice zazwyczaj sa odstawieni na boczny tor, najwazniejsi sa koledzy, kolezanki, sympatia itp. Dojrzewanie, to wlasnie pierwszy etap procesu odcinania pepowiny, u ciebie to dziwnie wyglada, wiec zasiegnij porady.

to nie jakis wiekszy problem, nie musisz miec wyjebane na rodzicow majac 16 lat odetnij sie jak pojdziesz na studia

Przejmuje się nimi bo maja swoje problemy a nawet dość sporo i widzę ze ciagle się stresuja

Pomocy

Mam tez takie coś ze właśnie ich unikam bo mnie drażnią ale mam jakieś dziwne wyrzuty przez to

Psychiatra bądź psycholog,tez dojrzewałam ale tak dziwnie w głowie nie miałam jak ty

W ogóle wstydzę się iść do psychologa bo sama nie wiem na czym polega mój problem.. znaczy wiem ale tak nie umiem tego ugrupowac

Jestes zdrowym nastolatkiem I nie martw sie tak. To ze masz wiez z rodzicami jest super , to tylko znaczy ze masz pidstay dobrego wychowania. Rodzic moze byc tez swietnymbkumplem, po prosu badz szczery Pozdrawiam I powodzenia

Ale mnie rodzice wkurzają właśnie-nawet swoją obecnością, nawet jak są mili. Unikam ich a jednocześnie mam względem nich jakieś poczucie winy. Nie umiem tego opisać

tak

Nie wiem co robic

Podbijam